De koningin heeft eigenlijk wel een beetje gelijk met haar opmerking dat internet en alle andere virtuele communicatiemogelijkheden tot gestoord gedrag kunnen leiden. Ik keek zojuist eerst op de buienradar voor ik naar buiten keek om te zien of het ook in het echt sneeuwde.
In het laatste advies van de Raad voor het Landelijk Gebied (Braakliggend veld) stelt de raad twee dingen voor die me goed doen.
Allereerst een grotere betrokkenheid van burgers en bewoners bij wat in het landelijk gebied plaats heeft. Dat ik daarvoor ga is wel duidelijk. Zie de projecten die ik doe.
Maar een tweede advies is wel zo interessant. Zorg voor iconen in het landelijk gebied. Ik vertaal het als: zorg dat er symbolen komen, sprekende voorbeelden, inspiratie voor het platteland. De Raad zegt, maak van de leegte voor zover die er nog is, een icoon. Maar ook:zorg voor een Erasmusbrug, een Gasuniegebouw, een Neeltje Jans in het landelijk gebied. Gebouwen van allure, waar we trots op zijn. Stichting IJsselhoeven heeft in ieder geval al haar eigen gouden IJsselhoeve, voorlopig nog alleen op foto.
NB. Het beeldverhaal waar leisure-Nederland mee bezig is, is misschien te veel het verheffen van dat wat er nu aan middelmatigheid bestaat, tot iets dat samen nauwelijks meer kan worden.
We evalueren deze dagen KIJK, het project van IJsselhoeven over ruimtelijke kwaliteit en ik kom tot een soort icoon-achtige aanbeveling. Wij maken ons druk over identiteit: wat vinden mensen belangrijk, wat is essentieel als we het over de IJsselvallei hebben. Veel verder dan de IJssel en de uiterwaarden komen we niet. De rest is voor iedereen verschillend. Dat is ook logisch want iedereen heeft er een ander beeld bij. Bovendien zijn we eigenlijk weinig eerlijk. De Raad constateert ook dat bewoners en stedelingen als ze het over het landelijk gebied hebben nog steeds een romantisch, idyllisch beeld hebben van de natuur, koeien, kleinschaligheid, zeg maar een hoog boer-zoekt-vrouw gehalte. Maar die idylle is allang niet meer de werkelijkheid en, als we het landschap aan de boeren overlaten, dan is dat ideaalbeeld steeds verder weg. Ik hou mijn hart vast want, met alle respect voor hun ondernemerschap en goede bedoelingen, het is alleen maar kaler, eenvormiger en efficiënter geworden. Ze kunnen ook nauwelijks anders. Het enige dat er wordt gerealiseerd zijn een paar stukken nieuwe natuur, hectares EHS en wat agrarisch natuurbeheer.
Terug naar identiteit. Het zoeken naar gebiedsidentiteit blijkt dus niet makkelijk. Maar waar we eigenlijk naar toe moeten is het maken van nieuwe identiteiten met een hoge icoonwaarde.
Voorbeeld. Landbouwontwikkelingsgebieden kun je eigenlijk niet overlaten aan de ondernemer met de stallenbouwer. Die zal er noodgedwongen een damwandhal neerzetten. Uiteraard goed ingepast in het groen. Hij/zij kan niet anders. Dat geldt ook voor de melkveehouder als die straks naar 200 koeien moet vanwege de markt of voor de kalverhouder.
Als je kwaliteit wil dan heb je daar nu, ondernemer en overheid, een uitgelezen mogelijkheid om er iconen neer te zetten. Boerderijen die echt mooi zijn, tenminste één, tenminste één schuur of stal, waar je met plezier langs fietst. Die stinkt ook niet.
Datzelfde geldt voor de nieuwe dijken voor de Hoogwatergeul of de boerderijen op terpen. Laat het niet het strakke en smakeloze Rijkswaterstaat-landschap worden. Navrant genoeg, zullen we dat straks uiteraard ook weer waarderen als gebiedsidentiteit.Maak er wat van waar we over x jaar apetrots op zijn. Want ons geheugen is kort. De Ossenwaarden bij Deventer, de Ooipolder zijn nu al dé voorbeelden voor de stedeling van struinen door de uiterwaarden, van ruige natuur die er altijd al gelegen heeft. Dat zoiets al natuur heet! Zo makkelijk zijn we blijkbaar te inspireren of, anders gezegd, voor de gek te houden.
Wat een overwegingen aan het einde van een vreemd jaar.
Deze keer geen boom maar alleen ballen. Een klein deel van de verzameling.
Een bericht van een paar dagen geleden:
Iedere keer maak je weer wat nieuws mee. Nu zit ik in een heel volle hal van de Lichtfabriek in Haarlem waar we met een gezelschap IJsselhoeven vertegenwoordigers zijn beland om ons te presenteren voor ‘Het mooiste pand van Nederland’, de wedstrijd om 1 miljoen te winnen, beschikbaar gesteld door de BankGiro Loterij.
Een heel lange dag temidden van anderen die ook een pand inbrengen. De een nog enthousiaster dan de ander. Met spandoeken, verkleed als Middeleeuwse abt, met of zonder petjes op of zoals wij, met koeien die nog over zijn van de graffiti wedstrijd.
Toch wel bijzonder: onduidelijke instructies opvolgen, af en toe optreden, een fotoshoot. Het belangrijkste is de pitch, heel natuurlijk gedaan door Jacomien Voorhorst en Herman Rottink, zoon van de laatste boer op de Middenhof. Verder veel wachten. Dat had men al gezegd en blijkt ook zo te zijn. Wachten op het hangen af.
De wereld van de televisie gezien. Nance en Henk Jan en al die jongens en meisjes die met oordopjes in en clipborden druk bezig zijn en rondrennen. Er zit systeem in, zeker, maar het laat zich niet makkelijk ontdekken. Gelukkig is alles zonder reclame tussendoor.
Ik moet denken aan die keer dat mijn kinderen een keer opgewonden thuis kwamen. Een van hen had de jas van Robert ten Brink aangeraakt. Die was heel stug. De jas, Ten Brink misschien ook wel.
Of we door zijn? Dat weten we natuurlijk niet want de eerste aflevering is op 19-02-2010.
Wat is het toch plezierig om mooie dingen te mogen maken. Nu boerderij de Middenhof gaat meedoen met de restauratiewedstrijd van de BankGiro loterij, moet je daarvoor natuurlijk wel gepaste PR bedrijven. Volgende week dinsdag gaan we naar een Endemol studio in Haarlem om de Middenhof te ‘pitchen’. Daarvoor hebben we een spandoek gemaakt, met de foto van ‘kruudmoes is vet’. Al mailend en bellend met broer Jos komt zoiets in no time tot stand.Mooi toch?
We evalueren ons deze dagen een rondje. Zal wel met de tijd van het jaar te maken hebben. Het komt ook omdat een paar projecten aflopen en dan moet je op een rijtje zetten wat de resultaten zijn, hoe die gehaald zijn; voorzien van een accountantsverklaring en al. Dikke pret. We doen het niet zo gek.
Toen ik met HX begon had ik me voorgenomen om telkens als ik een project had afgerond met de opdrachtgever systematisch door te nemen hoe het was gegaan. Maar het is er zelden van gekomen. Uiteraard heb je het er wel over hoe het is verlopen, maar niet standaard en juist niet als je het gevoel hebt dat het niet helemaal lekker zit. Misschien is dat wel de makke van een ZZP-er, tenminste van mij als ZZP-er.
ISO of een ander keurmerk - wat hoor je daar trouwens weinig meer over -, zou je dwingen tot dat soort procedures. Je volgt een vast draaiboek.
Het belangrijkste evaluatie-instrument is de reactie van de klant met wie je als eenpitter natuurlijk direct contact hebt. Je reageert op elkaar.
Een criterium voor succes is in ieder geval of je nog vervolgopdrachten krijgt. Gelukkig gaat dat bij HX heel goed. Maar de keren dat het niet zo was staan wel in mijn geheugen gegrift.
Een keer per jaar proberen we mee te gaan met een architectuurexcursie van het Rondeel. Deskundige leiding, onverwachte plekken, nieuwe ontwikkelingen-in-perspectief, een glaasje wijn na afloop in de bus. Dus de moeite waard.
Deze keer een bezoek aan Rotterdam. Lloyd kwartier, Le Medi en andere nieuwe woonvormen, Red Apple en Las Palmas. Langzamerhand is Rotterdam een heel on-Nederlandse stad geworden met alle plompe en ranke hoogbouw. Maar nog steeds veel wind en wolken. En gelukkig zijn er veel nieuwe-Nederlanders.
Soms kom je heel vreemde berichten tegen: ‘Stratenmakers Wezep volop aan de harddrugs’. Stond in de Stentor, maar klopt ‘t?
Samengevat: Het gaat om een grote groep jonge stratenmakers, 60 jongens van 14 – 25 jaar. Jonge gezinsleden geven het aan elkaar door. Er zijn twee straathoekwerkers aangesteld om het probleem te tackelen. Het is exemplarisch voor drugsgebruik op de Veluwe, zegt de politie. Wezep is hét stratenmakersdorp van Nederland.
Zoveel vreemde informatie krijg je zelden in een artikeltje van 180 woorden.
Wat klopt is dat in Wezep veel stratenmakersbedrijven zijn gevestigd. In de telefoongids kom ik er een stuk of veertig tegen. Nu zijn er vast een stel dubbele of postadressen bij, maar zelfs al trek je die af, dan zijn het er aanzienlijk meer dan in een vergelijkbaar dorp van 12.000 + inwoners.
Ik heb heel veel vragen. Hoe komt de concentratie van stratenmakers daar? Gaat het wel om harddrugs, welke? Als het zo gelokaliseerd is dan moet het toch op te lossen zijn, zou je zeggen. Hoeveel straathoekwerkers heeft Oldenbroek (gemeente)? Hebben andere zware beroepen er ook last van? Hoeveel stratenmakers komen per familie voor? Welke invloed heeft het op het stratenmaken? Is het een recent probleem?
Het is me wat daar op de Veluwe, als dit exemplarisch is.
Vroeger waren het – zo zeiden we - alleen de Amerikanen die thuis de foto’s bekeken van de plekken waar ze waren geweest. Niet als herinnering maar alsof ze die plaatsen voor het eerst zagen.
Ik ben nog erger. Ik maak zelfs foto’s van plekken waar dat helemaal niet mag. Een bewijs van de terreur van de digitale camera zijn de volgende foto’s van een bezoek aan Londen afgelopen dagen.
De eerste is van een iele tekening van Richard Wright, een van de Turner Prijs kandidaten. De essentie van zijn kunst is dat die tijdelijk is. Het is een muurdecoratie die straks weer kan verdwijnen. Een goed excuus voor een verborgen foto dus.
De andere is van het bizarre Museum of Everything, een expositie van nauwelijks bekende, bezeten amateurs, geëxposeerd in een ineengetimmerd oud gebouw ergens onvindbaar bij Regents Park.
Ben bang dat ik eraan moet geloven, aan het fenomeen van de verkiezing van iets of iemand via sms, internet of welk medium dan ook.
Op de geslaagde dag van de ruimtelijke kwaliteit vorige week in Zwolle loofden een paar organisaties prijzen uit voor diegene die de meeste stemmen krijgt, dwz kan organiseren. Om een lang verhaal kort te maken: stem op gemeente Kampen in de wedstrijd‘waar gaat DLG kosteloos een schetsschuit uitvoeren?’. Klik hier en stem op Kampen. Het is ook het beste voorstel van de vier die er zijn genomineerd. En waar ik het meeste belang bij heb. Het gaat er om met bewoners en anderen een ontwerp te maken voor het open gebied tussen ’s-Heerenbroek en Zwolle dat wordt bedreigd door oprukkende woningbouw en waar kansen liggen voor recreatief & maatschappelijk gebruik.
Maar ik ben ook net terug van een overleg met programmamakers om te kijken of de Middenhof kan meedoen in de SBS6 wedstrijd om uiteindelijk € 1 miljoen te krijgen van de Postcodeloterij om de boerderij te restaureren. Ik was zelf onder indruk van wat we allemaal als Stichting kunnen vertellen en laten zien over hoe en waar we mee bezig zijn. Nog even en iedereen kan het zien en op ons stemmen als we tenminste de voorselectie van 16 objecten halen. Dat moet toch wel.
Dan komen we in een heel andere wereld terecht, die van promotie, verleiding, effect, kortom van ‘ranking the news’. Een wereld waar andere criteria gelden dan we tot nu toe hanteren. Maar dat zal vast ook wel lukken.
Wat doet die Lieberman hier? Moeten we mee praten want hij is democratisch gekozen. Maar dat is Hamas ook. Maar die erkent Israël niet. Maar Lieberman maakte er ook geen geheim van dat het Palestijnse volk voor hem niet bestaat. Ja, maar dat is nu anders, want hij vertegenwoordigt de Israëlische regering en die wil een twee-staten oplossing. Maar Hamas heeft zijn leerstellingen ondertussen ook aangepast. Maar ze schieten nog raketten af op Israël. Maar Israel maakt van Gaza een gevangenkamp en breidt de nederzettingen op bezet gebied nog steeds uit. Etc.
Omdat ik even niet bij de site van IJsselhoeven kan, schrijf ik hier maar over de feestelijke avond gisteren. Is ook niet zo gek want IJsselhoeven is een dierbaar project van me, dat zo ontzettend veel energie geeft en lering oplevert dat ik maar vergeet dat ik er geen cent meer aan verdien.
Gisteravond vierden we het einde van een van de projecten ‘Werken aan IJsselhoeven’. Eerst bij Bijsterbosch in Welsum een verhaal van Willemien – zonder wie het hele project nooit was begonnen en nooit gelukt. Toen een prachtige video over alle activiteiten van de stichting van de afgelopen jaren. Om duizelig van te worden.
Daarna gingen we met de pont over. Dat deden we- een gezelschap van zo’n tachtig man - lopend achter een oude Citroën bus. Achter in de bus zong Anneke Nieuwe Weme, hofzangeres van Stichting IJsselhoeven, achter haar elektrische piano prachtige liederen.
Aan de overkant, in het Veerhuis, aten we bijzondere Veerhuis hapjes, sprak Piet Jansen ons lovend toe en overhandigden we hem twee boekjes die door de werkgroep Groen en Rood zijn gemaakt. We eindigden met een quiz van boerderijweetjes.
Iedereen kreeg uiteindelijk nog een cadeautje, de IJsselhoeven agenda 2010. Een prachtige tafelagenda, nog te krijgen voor € 12,50 per stuk. Mail gerardhendrix [-at-] hx.nl (hier). Met de laatste pont terug.
Een geweldige sfeer. Wat ving ik op? “Het is net een buurtvisite”, “Het is hier altijd gezellig”. “Wat zouden ze nu weer bedacht hebben”, “Kijk eens hoeveel mensen je bijeenbrengt op een zaterdagavond”, “Telkens zijn er ook weer andere mensen”, “Jullie leveren altijd kwaliteit”.
Ophouden. We vieren vandaag nog iets veel heugelijkers. Onze x jarige gelukkige trouwdag. De kinderen zorgen ervoor. Verrassing.
De laatste tijd onder andere druk met een projectje voor het TREND bureau van de provincie Overijssel om de recente economische geschiedenis van Overijssel te analyseren. Dat is niet één, maar een stuk of wat dissertaties waard. Ik heb er wat korter tijd voor.
Het gaat erom te proberen een paar wetmatigheden te vinden die 'doorvertaald' kunnen worden naar de toekomst. Wat is eigen aan Overijssel? De combinatie van ambacht en high tech, de traditie van familiebedrijf/DGA, iets wat met arbeidsethiek te maken heeft, het verleden vanuit de textiel, de tuin van Nederland? Heb ‘het Nederlandse volk in zijn woongebied’ van oud leermeester Keuning voor mijn verhaal weer eens uit de kast gehaald. Het ruikt naar het verleden maar is nog steeds actueel. Zou hij trouwens deze titel nu nog hebben durven gebruiken?
Een paar weken geleden hebben we het project Werken aan IJsselhoeven officieel afgesloten. Dan begint deverantwoording. Al heel snel had administratiekantoor KBB in Olst alle gegevens klaar en kon deaccountant aan de slag. Ook die heeft snel gewerkt. Vrijdag hebben we het rapport met zijn voorlopige bevindingen doorgenomen. Spannend. Want goede accountants zijn bijzondere mensen die degekste vragen stellen. En sommige gelukkig ook niet stellen.
In iedere begroting en projectuitvoering zitten van die zaken die niet helemaal kloppen: onder de verkeerde kostensoort terecht gekomen, verkeerd geboekt, niet goed begroot. De werkelijkheid is iedere keer anders. Overschrijding, onderbesteding het komt allemaal voor.
We zijn goudeerlijk, doen niets verkeerds, hebben er geen belang bij dingen verkeerd te doen want we hebben een reputatie hoog te houden.
Och, en anders denk je maar aan een van die heel grote projecten: de noord zuid lijn, de Betuwelijn, het theater van Adje, etc. etc..
Eigenlijk moeten we een prijs krijgen voor de beste schatbewakers en dat dankzij Ruud, Michiel, Jolanda, de projectleiders en vooral ikzelf. O zo.
Een paar mooie dagen vakantie gehouden in Venetië, de Biënnale bezocht. Vier dagen moderne kunst en nog tijd om van oude meesters in de kerken en van de stad te genieten. Telkens weer gefascineerd door de waterbussen, de straatjes die er voor zorgen dat je na twee de-hoek-om de weg kwijt bent, de luxueuze cruiseschepen die als flatgebouwen zich over het water bewegen, de Brug der Zuchten die nog net te zien is tussen de giga (Geox) reclame-doeken.
Omdat wij er waren, was Berlusconi die maandag ook in Venetië. We hebben hem niet ontmoet. De onttakeling van held Scheringa in Nederland hebben gelukkig ook gemist.
Het voelt net of er iedere dag iets groots, enorms gebeurt. Of we maken het groot. Scheringa valt van zijn voetstuk, de PvdA lijkt uitgespeeld en iedereen kijkt vergenoegd naar de doodstrijd van Hamer. Willem en Maxima delen in de financiële aanval op het koningshuis, Balkende kan de Hedwige polder niet droog houden, Jongerius kiest verkeerd en Wilders kan niet wachten tot hij echt de grootste is.
Het gaat allemaal over mensen, het nieuws wordt steeds persoonlijker.
We doen ook mee aan nieuws maken, nieuws populariseren. Het koddigste is ieder dag weer de wedstrijd waar je aan mee mag doen ‘Ranking the news’: wat is het belangrijkste nieuwsfeit van de dag? Bel of mail ons.
De columnisten zijn niet aan te slepen, iedereen blogt er op los, iedereen heeft een mening, moet een mening hebben.
Hoe zou het dekunstenaar vergaan die al een aantal maanden probeert te leven zonder ook maar een (nieuws-)feit tot zich te nemen? Loopt zij dan met het hoofd gebogen, de oren en ogen op slot en schichtig om niets op te vangen van wat gebeurt?
Deze week lijkt het vooral te gaan om identiteit. Dat moeilijke begrip dat je zo weinig mogelijk moet gebruiken, maar dat wel belangrijk is. Ook wel genoemd: de ziel van het gebied, het DNA, de dingen waar men zich druk om maakt. Een volk dat niet weet wat haar identiteit is, is dolende, ten prooi aan iedereen met een goed verhaal. In Nederland weten we daar de laatste jaren alles van af.
Twee projecten gaan over de identiteit.
Op maandag vertoonden Wicher Naberman en Tineke Metz de film ‘De IJssel, erover en verder’, die de IJssel en de IJsselvallei in beeld brengt. Vijftig mensen kwamen kijken naar depreview van de film en bijna iedereen was een uur lang – wordt nog ingekort - geboeid door al die stukjes werkelijkheid in de IJsselvallei.
Project 2. Gisteren en vandaag zijn in het gebied 21.000 pakjes met 5 ansichtkaarten verspreid. Op de kaarten staat telkens een stukje DNA op een verrassende manier verbeeld door kunstenaarscollectief VGTO. Ook dat in opdracht van Stichting IJsselhoeven. Ik ben benieuwd wat het allemaal gaat opleveren aan reacties en suggesties over waar we het hier over moeten hebben.
Gelukkig heb ik ondertussen nog een paar interessante andere opdrachten zodat er meer is dan dit wat abstracte –als je niet uitkijkt - gedoe.
Maar spannend is het wel.
Dezeweek was de week van de cijfers – de afronding van het project Werken aan IJsselhoeven – maar gelukkig ook van 'ruimtelijke kwaliteit'. Dinsdag deelgenomen aan een discussie daarover en de launching bijgewoond van een nieuw tijdschrift over ruimte, kunst en cultuurhistorie in Oost-Nederland, zie www.tijdschriftoost.nl.
Gisteren en vandaag heb ik meegedaan aan een masterclass van Atelier Overijssel: we maakten een beeldverhaal voor het waterrijke Overijssel onder leiding van master Hans Mommaas. Lange en intensieve dagen waarin het uiterste aan creativiteit werd gevraagd.
Deze week kwamen we op een rondrit door Zuidoost Brabant terecht bij de Achelse Kluis op de grens met België. Om het ingewikkeld te maken: het is een klooster van Cisterciënzers, genoemd naar Benedictus, waar ze Trappistenbier maken.
We weten dat alles wat toeristen wil trekken attractief en uitnodigend moet zijn. Maar het klooster laat zien dat op soberheid, grenzend aan rommeligheid en lelijkheid op een mooie nazomerdag hordes toeristen afkomen: het terras – plastic stoelen, een uitgestukte betonvloer, selfservice - was helemaal vol. Anderen waren in de winkel vol devotionalia: kaarsen, beeldjes en passende boeken.
Ook kwamen we uit bij de Ploeg in Bergeijk. We hebben er maar even rondgekeken en later realiseer je je- ik kocht een boekje met de geschiedenis van de Ploeg – al de historische verbindingen: met Frederik van Eden, de armoede van de Kempen, de Bolsjewieken, de Stijl, Bauhaus, de coöperatieve beweging.
Dat was allemaal voordat in de vijftiger jaren Gerrit Rietveld de nieuwe fabriek van de Ploeg bouwde, Mart Visser bij Spectrum – een dochter van de Ploeg – zijn beroemde slaapbank de BR 02.7 ontwierp en Mien Ruys de ‘dorpstuinen’ bij de fabriek aanlegde.
Zoveel cultuurhistorie op een kluitje, hoe hou je dat in de benen?
Op het moment dat ik hoor dat een van mijn dochters zich kandidaat heeft gesteld voor de gemeenteraadsverkiezingen - voor de enige partij die er toe doet -, lees ik een artikel over het einde van de partijdemocratie, de democatie die gebaseerd is op politieke partijen. Luuk van Middellaar (NRC) heeft het over de publieksdemocratie als nieuw fenomeen, ook in Nederland. Ik denk dan onmiddellijk aan de opmars van het populisme van W. Maar het kan ook gaan om Obama, Kok en Bos in hun beste dagen, iemand als Pechtold, Marijnissen of Spekman (toen hij nog wethouder in Utrecht was). Politici die iets te zeggen hebben, kunnen leiden en iets kunnen losmaken dat ontroert, dat verbindt. Een echte vertegenwoordiger van het volk. Daarnaast heb je 'de vulling' nodig van de bewakers van het systeem, de uitvoerders die de lijn uitwerken. Maar laat ze niet de toon zetten en dat is bij partijdemocratie snel het geval.
Eigenlijk komt het bij verandering altijd op twee zaken aan: beweging en beheren, inspiratie en gewoon ‘zweten’, leiden en doorgaan.
Wilders heeft zeker ook succes omdat hij het aanpakt vanuit een beweging - daarbij horen effectbejag, het goed gebruik van de media, simpele statements en overdrijvingen, zelfs botheid -, terwijl er allemaal partijgebonden opposanten tegenover staan. Die verleiden niet meer maar vergroten het probleem en doden spontaniteit.
De Republikeinse Partij in de VS begint het langzamerhand te begrijpen. In Washington vindt vandaag een protestmars plaats tegen 'big government'. De Washington Post zegt over de mars:
“With tens of thousands of conservative protesters expected to gather in Washington on Saturday for a "Taxpayer March on D.C.," Republican officials are attempting to capitalize on a movement that lately has galvanized anti-Obama activists more effectively than the party's elected leaders in Washington.”
Maar verder in het artikel staat er dat de partij officials erg beducht zijn voor de "right-wing nutballs" die het vacuüm (vanwege de ontbrekende partij) zullen opvullen en media aandacht zullen krijgen. Zie wat gebeurde bij de ‘townhall’ bijeenkomsten over het gezondheidszorgdebat deze zomer in de US. Demagogie van de beste/ergste soort.
Blijkbaar moet in de publieksdemocratie nog van alles ontwikkeld worden: een gedragscode die niet wordt opgelegd maar zich ontwikkelt, ethiek, inspirerende voorbeelden, tegenbewegingen, iets aan organisatie, binding. Voorlopig hebben we nog partijen nodig, maar in ieder geval op een andere manier.
Mijn dochter begrijpt dat.
Net met (bijna) tranen in de ogen naar de afsluiting van de toespraak van Obama over zijn zorgverzekeringsplannen gekeken. Wat een redenaar, wat een politiek talent, wat een menselijk talent. Het zijn mijn zaken niet en waarschijnlijk begrijp ik het ook niet tot in detail maar de manier waarop het verzet tegen zijn plannen wordt georganiseerd is meer dan genoeg bewijs dat het anders moet. Wie verzet zich? De Republikeinen, de witte, oudere, middle class, de health insurance lobby, de anti overheidsbeweging, de anti-abortionists, Palin cs,. Als je die coalitie ziet dan weet je dat Obama het bij het juiste eind heeft.
De tegenstanders zijn deze keer beter dan eerder in staat om verzet te bieden, akelig verzet. Zelfs in het Huis van Afgevaardigden kwam het deze keer tot onfatsoenlijke interrupties. Overigens nog maar een fractie van waar Wilders hier patent op heeft.
Vreemd eigenlijk dat als je succes hebt, je alle hulp en aandacht van de wereld krijgt. Maar als je er voor moet vechten en je je nog waar moet maken, dan sta je er alleen voor. Dan zou je hulp, aanmoediging, vertrouwen heel goed kunnen gebruiken.
Het gebeurt veel bij sport. Als het spel niet zo lekker loopt, dan hoor je het publiek nauwelijks. Alleen af en toe zo’n kreet van ver weg dat het beter moet. Als het goed gaat, dan is iedereen enthousiast en kan het aanmoedigen niet op. Vroeger als voorzitter van Devolco (volleybal Deventer) stoorde ik me daar vaak aan.
Bij het vrouwenvoetbal deze dagen was het precies zo. Pas nu ze onverwacht ver zijn gekomen, krijgt het de aandacht die eerder ontbrak. Nu wordt het interessant voor de media. Die houden zich alleen maar met bijzondere zaken bezig: middelmaat is niet interessant. Succes en afgang daar gaat het om.
Ik mag het natuurlijk niet zeggen maar omdat IJsselhoeven succesvol is, krijgen we steeds meer gedaan. Andere initiatieven, Hoogstamfruit, de VIJZ en andere plattelandsclubs die even belangrijk zijn, hebben het heel wat moeilijker.
Niet eerlijk. Het lijkt het leven wel. Zij die veel hebben krijgen steeds mee.
Laatste kunstuitje. Vandaag een klein stukje van de 2e Scheene Kunstroute gelopen. Die loopt door de Rottige Meenthe en rond het riviertje de Scheene. Beeldende kunst, poëzie en ‘art in nature’.
Bijzonder: van kunst tot kunstzinnigheid; een combinatie die meer mensen trekt dan, zeg maar, echte kunst. Door een gebied waar je niet van weet dat het bestaat, met namen die als poëzie zijn: de Scheene, de Rottige Meente, Nijetrijne, Helomavaart, Munnekeburen, Spanga (van de opera), Langelille. Wandelen door een veen- en watergebied; stil, bijzondere planten die er gewoon staan.
De kunstroute is gerealiseerd door een stel eigenwijze en enthousiaste ondernemers. Met een van hen hadden we vooraf een gesprek om te horen hoe hij het aanpakte, dit ter lering voor het project in de Kop van Overijssel waar ik bij ben betrokken.
Nog tot 30-08-te bezoeken.
Afgelopen weekend weer veel 'in de kunst' geweest. Op vrijdag een stukje van de Tuin de Lusten op de Haere meegekregen. Een relaxte sfeer maar omdat er zoveel korte dansvoorstellingen zijn geprogrammeerd moet je je aan een strak programma houden. Allemaal bijzonder? Kunst? Allemaal mooi? Zou ik niet willen zeggen. Maar wat is mooi? Mooi dansen, mooie dansers, verrassende uitwerking, een verhaal, een geïnteresseerd publiek, aansprekend, een aangename temperatuur.
Het zijn allemaal overwegingen die meehelpen in de beoordeling.
Zaterdag en zondag naar België; eerst Watou, het poëzie- en kunstdorp in de Westhoek. Een iets andere opzet dan eerder toen Gwy Mandelinck het redigeerde. Nog niet geheel onder indruk maar kijken hoe het de komende jaren ontwikkelt. Het moest ook in heel korte tijd een nieuwe formule worden.
De volgende dag een dag Beaufort03, de tentoonstelling van beelden langs de Belgische kust, op en langs het strand. Twee ervan zette me ertoe aan te denken over wat kunst ook al weer is.
Het eerste werk is de schildpad van Jan Fabre: in koper, x keer uitvergroot; hijzelf (?) zit er op. Het heet ‘searching for utopia’. De schildpad staat klaar om dezee in te lopen vanaf de boulevard in Nieuwkoop.
Waarom kunst, waarom bijzonder? Blinkend koper, glanzend gepolijst, heel perfect afgewerkt, gedetailleerd; de oude huid van de schildpad is levensecht (in koper). Devervreemdende situatie: een ruiter op een schildpad, op weg naar de zee. Wat gebeurt er met de ruiter? Waar is utopia? De omgeving: vol toeristisch geweld op een mooie zondag. Op de achtergrond de grote flats, een van de vele lelijke aan de Belgische kunst. Prachtig weer, goed gezelschap.
En nog een beeld uit de huidige editie: de koepel, tent van Aeneas Wilder in Middelkerke. Bijzonder is hier de vorm, de werking door de lichtval, de ligging tegenover een rond, paleisachtig gebouw, de perfecte afwerking, de eenvoud.
Kortom, om iets tot kunst te benoemen gebruik je blijkbaar telkens andere overwegingen. Kunst is ook een gevoel en een ervaren. Kunst kan ook gewoon mooi zijn.
Weer aan het werk en het thema lijkt gebiedscoördinatie + te zijn. Vreemd is dat hoe in verschillende gebieden de behoefte daaraan zo groot is. Het komt erop neer dat overheden moeten presteren (prestatie-eigenaren) maar vaak met de handen in het haar zitten hoe dat moet en dat bewoners en ondernemers wel willen presteren maar niet de capaciteit hebben om iets projectmatig op te pakken, om te verkopen, om mensen en ambtenaren achter de broek te zitten, om synergie aan te brengen. Ieder is voor zichzelf bezig. De VIJZ dreigt te onder te gaan, een ‘vergeten graan’ coöperatie komt er niet van, de hoogstambrigade moet alles op alles zetten om projecten gehonoreerd te krijgen, IJsselhoeven moet het ook allemaal maar waar zien te maken. In de Kop van Overijssel hoor ik het zelfde: een natuurcoöperatie kan zoveel meer met een beetje extra steun; organisaties zijn er genoeg, maar samen ergens voor gaan vergt iets meer inspanning.
Wat is nodig? De een met de ander verbinden of het ene met het andere. Er bestaan gebiedsmakelaars maar die zijn vooral met natuur, groene diensten, grond voor EHSsenbezig. Daar ligt degrootste behoefte van de overheden maar niet van al die andere organisaties die wat willen.
Waarom krijg ik gewoon geen zak geld, een kleintje voor mezelf, maar vooral om aan te jagen. Dan ga ik makelen, ondersteunen, met mensen werken, dingen gedaan krijgen, anderen erin ‘opleiden’. Dat ga ik trouwens doen bij Stimuland! Een nieuwe uitdaging.
Terug van vakantie. Veel gereden, helemaal naar Spanje, Galicië. Misschien ons iets teveel laten leiden door anwb beschrijvingen, door de taal van de toeristenfolders, op verkeerde momenten was het te nat en koud. Wat deze keer meer dan anders opviel: vakantie wordt steeds meer een verlenging van het gewone leven zoals de tuin het verlengstuk van het huis wordt. Zonder mobieltje kun je geen vakantie meer houden, je zapt van het ene spektakel naar het andere, kaarten schrijven gebeurt niet meer, je sms’t. Het comfort wordt steeds groter, de caravans ook. Wat zijn er daar veel van!
Toch weer een beetje authenticiteit, religiositeit en kunst meegekregen. Zoals Baskische drumband, heilige Jacobus in Santiago (in omarming), de kapel van Zumthor in de Eifel, het spectaculaire Guggenheim, een Hendrix in Gijon en de (film-)graven van enkele Simons uit Heimat3.
Ik had me voorgenomen om deze keer vooral foto's te maken van gezichten. Dan krijg je heel vreemde en gewone.
Heleen Mees had vanavond in de NRC een stukje over de nieuwe crises die alweer in de maak is. De echte economie stort nog steeds verder in maar bij Goldman Sachs worden alweer bonussen uitgedeeld alsof er helemaal niets aan de hand is. Toevallig kwam ik vanmiddag in de stad kennissen tegen die veel geld hadden overgehouden aan deverkoop van hun bedrijf. Ze vertelden hoe snel je er schik in krijgt om, ook al heb je eigenlijk al genoeg, toch door te gaan met rijkdom vergaren.
Door hun verhaal en door wat Mees schreef realiseerde ik me ook hoe eenvoudig het eigenlijk is in debankwereld. R&D, innovatie is er eigenlijk niet bij. O ironie, hadden ze er maar helemaal niets aan gedaan dan waren de verkeerde ‘beleggingsproducten’ nooit op de markt gekomen. In de industrie is het heel wat anders. Daar is productinnovatie de kurk waar een bedrijf op draait. In de bankensector hoef je eigenlijk alleen maar goed te reageren op de rijkdom van anderen en de aandeelhouders te pleasen. Er blijft altijd nog wel wat over om goed mee te doen, een museum te bouwen of een evenement te sponsoren.
Om toch nog met wat vrolijks te eindigen, wat dacht je van de volgende video. Als dat geen goed huwelijk wordt.
De tuin is weer op z’n mooist. Ik zeg dat wel vaker en telkens is ie anders op z’n mooist. Alles gesnoeid, strak, het gras nog groen, zeker met de regen deze dagen.
Er is ook altijd wat te zien. Deze keer een merel en een specht die het druk hebben met elkaar. Al een paar keer zitten ze samen op gras. Houden elkaar goed in de gaten. Als de een wegvliegt dan is de ander snel weer in de buurt. Af en toe hebben ze ook van dat oversprong gedrag: nonchalant de andere kant opkijken, zich ‘wassen’ – en dan doet de andere dat ook -, weg hippen. Welk vogeltje zou het opleveren. Een sperel, denk ik.
Toen ik een foto maakte was de specht alleen.
Wat een ramp als de pc/mac uitvalt. Een paar weken nauwelijks digitaal bezig kunnen zijn. Weinig rust, want veel niet-kwaliteitstijd bezig moeten zijn om een leen-mac te installeren. Niet meer aan deze notities toegekomen. Weet dus niet meer waar ik het over moet hebben.
Over alle uitstapjes en excursie net voor de zomervakantie, als iedereen alles organiseert. Met het bestuur van IJsselhoeven naar ‘Gejaagd door de wind’ bij het Zuiderzeemuseum in Enkhuizen, zo goed verscholen dat we tentoonstelling nog bijna misten. Met de leesclub naar de Achterhoek om het graf van Dorothea Visser te bezoeken. Met de deelnemers aan de studiedag naar een paar KIJK projecten. En dat telkens met stralend weer en plezierig gezelschap.
De laatste regendagen weer wat met nieuwe opdrachten bezig kunnen zijn. In Mastenbroek, in de Kop van Overijssel, voor Stimuland.
Deze week een en al kunst. Vorige week zaterdag zondag eigenlijk aan de jaarlijkse kunstfietsroute Lettele mee moeten doen maar dat lukt qua agenda en tijdelijke blessure niet. Wel die zondag naar Amsterdam, de Nexus lezing over ‘Greatness’. Alleen al om te ervaren dat je zelf veel van het gezegde kunt volgen en er mee redeneren, doet al goed; het Muziekgebouw aan het IJ en het verkeren in goed gezelschap helpen ook mee spoken te verjagen.
Donderdag het bezoek aan tenminste één HF opvoering per jaar. Deze keer een muziektheater van Heiner Goebbels met het Hilliard Ensemble: vier heren zongen in vreemde decors vreemde teksten. Het leven blijft raadselachtig.
Vrijdag de opening het Midzomer Kunstfeest in Bathmen, een initiatief van een gezelschap van vooral chique dames. Op deze manier automatisch Kunst van de Elite? Alles netjes en afgewerkt. De tentoonstelling Aarde. Ik kon nog net een foto maken van paardjes die in het gras voor de kerk verbonden waren met die aarde.
Moest door naar het Havenkwartier, het centrum van creatief Deventer waar ik zelf een presentatie zou verzorgen. Het project ‘ongezouten’ wil bedrijven en creatieven bijeenbrengen om van Deventer een Creatieve Stad te maken. Het format was dat van een pechakucha – kende ik ook niet voor dat moment. In twintig plaatjes die elk 20 seconden mogen blijven staan, je verhaal vertellen. Zie hier het verhaal, natuurlijk van Stichting IJsselhoeven, een project dat maar niet wil en mag ophouden en waar zoveel in omgaat dat ik er altijd weer enthousiast van word.
De politieke situatie laat me niet los. Dat lukt ook nauwelijks want de krant en media blijven er vol van, iedereen heeft wel een eigen analyse van wat de verkiezingen opleverden. Ik baal er zo van dat doorgaans weldenkende mensen, het hebben over ‘een signaal geven aan Den Haag’; 'dat is ook nodig want de politiek maakt er een potje van: pluche, zakkenvullers, opportunisten zijn het'. Blijkbaar is men al vergeten dat de ellende van het moment is veroorzaakt door de bankiers en andere managers van grote beursgenoteerde bedrijven. De overheden moeten de boel redden.
Als je er in gesprekken op doorgaat, dan geven ze ook toe dat Wilders, evenals Fortuin (†), Verdonk en al die andere populisten, het niet kunnen, dat one-liners niets met de werkelijkheid te maken hebben. Ook dat we misschien wel teveel zeuren.
Hoe zei Schnabel (directeur SCP) het laatst op een lezing van het trendbureau Overijssel?Nederlanders vinden zich na Denemarken het gelukkigste volk ter wereld. Men geeft graag toe dat men het goed heeft, maar tegelijk: 'Met mij gaat het goed, maar met ons gaat het slecht'. 'Ik doe het goed, ik gedraag me, mij treft geen blaam, maar anderen maken er een potje van'. Voor hem waren we tegelijk narcistisch én cynisch.
Gelukkig concludeerde hij ook:‘Nederland is een volk dat hard is naar buiten toe (assertief, cynisch), maar als het er op aankomt ‘zacht van binnen’. We hebben nog wat beschaving. Toch?
De nawerking van de uitslag afgelopen woensdag is zo mogelijk nog wranger dan de onmiddellijke uitkomst. Veel geschokte mensen gesproken. ‘Gelukkig’ kom ik die alleen tegen, niet hen die het veroorzaakten.
Kunst verzacht de pijn als balsem voor de ziel. Vanmiddag gewandeld, gepicknickt in de waarden bij Windesheim. Het is een onderdeel van een interessant project, Vouwen in het Landschap. Ik maak gebruik van de opstelling die Heidi Vogels samenstelde met de mensen die ze interviewde als onderdeel van het landschapsproject. Haar foto zal nog veel mooier zijn. Op 12-07-te zien in het Kunstenlab.
De day after. Wat een uitslag! Goed dat D66 en Groen Links het leed verzachtten.
Gisteravond realiseerde ik me dat ik nu echt hoor bij een generatie / groep die afgedaan heeft. Partijtrouw bestaat nauwelijks meer. Men switcht even makkelijk van SP naar Wilders, het ligt er maar aan waar het sentiment en de macht zit. Kennis en wijsheid komt in het beste geval van de stemwijzer. Óp naar de volgende slachting.
Wat een vreselijk fractieleidersdebat. Geschreeuw, gelijk halen, vergoelijken, pochen, vooral willen scoren. Bijna een herhaling van x jaar terug toen Melkert niet kon omgaan met de electoraleverschuivingen. Hamer was iets minder stuurs maar veel gevoel straalde ze niet uit. Wilders had het ook wel erg op haar gemunt. Zie Fortuin-Melkert.
De afgunst heeft weer gezegevierd. Het volk, de mensen - spreek uit ‘mèse’, zoals broer Fortuin dat deed – hebben gesproken. Een nieuwe populist is opgestaan met alle vazallen naast en rondom hem. Achter een cordon bewakers want dat zal nodig blijven.
Op de dag dat Obama in Egypte de moslimwereld met respect toesprak heeft Nederland weer een stukje integriteit verloren. Hou mijn hart vast voor alle andere Europese stemmingen, denk aan Italië. Daar is geen stemwijzer tegen opgewassen.
Drukke dagen, zoals ieder jaar als het-06-wordt. Vrije dagen met heel veel bezigheden. Prachtig weer, dus geen klagen. Het leverde veel stralende familiefoto’s. Ook een foto van de vliegtuigen die een Chinese kunstenaar in de lengte over de A1 liet vliegen om de snelweg te spiegelen in het condensspoor. Dat verwaaide te snel. Ik kon ‘het beeld’ dat moest verschijnen niet zien, maar het schijnt gelukt te zijn.
Kan vandaag met gerust hart gaan stemmen want er is me weer verteld waar ik bij hoor. Die verachtelijke bevolkingsgroep die de NRC leest, intellectueel, multicultureel, te verdraagzaam is, VPRO lid. Blij dat dat zo is. Jammer dat die verliest.
Vandaag kreeg ik het boek “Dearest Tinkebell”. Een project van kunstenaressen Tinkebell. en Coralie Vogelaar. 700 Bladzijden waarvan het grootste gedeelte bestaat uit de haatmails die Tinkebell. ontving op haar project My dearest cat Pinkeltje. Tinkelbell., een lief ogend meisje altijd in het roze, had haar poes Pinkeltje van twee jaar oud die ongelukkig was, zelf doodgemaakt. Van het vel heeft ze een handtasje gemaakt. Zo kon ze haar poes altijd bij zich dragen.
Een statement. Want hoe gek doen we niet met huisdieren en waarom is dit erger dan alle geslachte varkens, de eendags-haantjes die door de shredder gaan, etc..
Wat gebeurde? Ze heeft, toen het verhaal zich via het net verspreide, duizenden hate mails ontvangen. In het boek dat nu verschenen is, staan een deel van die mails. Maar wat nog interessanter is, Vogelaar heeft op het internet, na maanden speurwerk van een groot deel daarvan de afzender kunnen achterhalen. Wie stuurt die vreselijke mails? Dat heeft ze met teksten, foto’s en andere uitingen, die de mensen zelf op het net hebben gezet (Hyves, My Face, een eigen site) laten zien.
Fascinerend.
Wat valt zoal op?
Hate mails zijn vreselijk: kanker, fuck, slaughter, bitch, mother fucker, you should be skinned alive, ik weet je te vinden, insane, psycho, whore.Maar het went ook snel: het is maar een woord of 50 dat gebruikt wordt. Er zit weinig origineels bij.
Ze zijn erg slecht geschreven.
De schrijvers zijn heel normaal, misschien net iets exhibitionistischer, maar verder: ze drinken, puberen, zijn verliefd, hebben ambities, gaan op vakantie, zijn grappig, hebben zorgen; veel kijken triest, anderen uitdagend of dronken.
Het grootste deel van de hate mails komt uit de VS, maar in Nederland kunnen ze er ook wat van. Meisjes van 16 – 24 zijn oververtegenwoordigd.
Het laat ook zien wat internet betekent:
Wat Tinkebell. en Vogelaar hebben gedaan mag niet: naming en shaming is strafbaar. Als iemand die in het boek staat, bezwaar zou maken zou het boek uit de handel genomen moeten worden. De eerste discussies daarover vinden plaats. Waar? Op het internet natuurlijk.
Hieronder het optreden van de beide dames (de andere BN-ers moet je maar even voor lief nemen) bij P&W.
Bekende Nederlanders zijn tot daar aan toe. Je moet ze niet teveel zien. De laatste tijd worden ze steeds meer ingezet om producten en diensten te verkopen. Dat maakt BN’ers echt onaangenaam. Reden genoeg om de producten die Fröger, de Hond, van Erven Dorens, Mulder, van Scherrenburg, etc etc. aanprijzen, te mijden.
Zo wie zo is de tendens dat alles aan personen wordt opgehangen. Het NRC magazine - daarom zal het ook wel een magazine zijn - valt op doordat er steeds meer ik-verhaaltjes in komen, dus nieuws en meningen gekoppeld aan een persoon-met-een-fototje. Men vindt blijkbaar dat niemand zich meer een oordeel kan vormen over alle informatie die voorhanden is. Je hebt blijkbaar, is de redenering, zegsvrouwen en -mannen nodig die alles kunnen duiden en je kunnen zeggen wat wat is en waarom.
Onzin, zeker als het om mensen gaat die evenveel verstand hebben van energie, van geldzaken als ieder ander. Wat nog erger is ze hebben bovendien nog een belang bij hun verkooppraatje, ze worden ervoor/erdoor betaald. En nog erger, uiteindelijk door ons zelf. Dat zei Erica Verdegaal, ook zo’n duider, die ik soms lees.
De crisis is een heel breed begrip geworden. Het wordt voor alles gebruikt en is daardoorbloedeloos. Het gaat om een financiële crisis, de crises van de bankensector _ verstandige mensen zeiden toen troostend dat het daartoe beperkt zou blijven –, de crisis van de ‘echte’ economie; de crisis van de economische uitgangspunten (beloning, kosten), tot zelfs de crisis als het spook, de zwarte wolk, niet meer in cijfers uit te drukken maar des te aanweziger.
Met dat alles lijkt het of de gevolgen van de crisis nog steeds niet voelbaar zijn. Bij mij inmiddels wel: ik krijg geen / nauwelijks nieuwe opdrachten. Ik ga er nog niet onder gebukt. Ook dat hangt samen met dat onbestemde, dat gedevalueerde van de crisis: ik lees erover maar doe nog steeds niet of nauwelijks anders. Gaf eergisteren nog een opdracht terug omdat het beter door iemand anders gedaan kon worden.
De laatste dagen met deze en gene op een rijtje gezet waarom opdrachten uitblijven. Ik ga ervan uit dat de kwaliteit van mijn werk daarvan niet de oorzaak is. Ik heb geen gekke missers, beslissingen, andere kwaliteit geleverd.
Door crises ontstaan nieuwe kansen; het dwingt je de grenzen te verleggen. Zo is dat. Maar is ook dat geen opmerking die je makkelijk maakt maar die veel moeilijker in praktijk is te brengen?
Zojuist ‘de Reader’ gezien. Het was wennen. Engels met een Duits accent om het echt te maken, zware close-ups, maar gaandeweg grijpt het verhaal je toch aan. Gisteren ‘Die letzten Tage’, de film over de Weisse Rose, de studentengroep die verzet bood in München tijdens WO II gezien.
Deze vrije dagen een heel eind gekomen in ‘de Welwillenden’, het verhaal over dr. Aue, een geletterde, ambtelijke, (wel-)denkende SS officier die zijn leven en werk beschrijft, tot in de detail, bijna 1000 bladzijden lang. Niet om te verklaren maar om te beschrijven. De discussies van Sophie Scholl met haar Gestapo ondervrager en de morele juridische overwegingen in de Reader steken kaal af tegen de verhandelingen van Aue over geweten, rechtvaardigheid, waarheid, verantwoordelijkheid, gedrag. Soms vergeet je zelfs waar het echt om ging, namelijk het uitroeien van een heel ras, een volk. Dan is een film simpeler, zeker deze twee.
Stel je voor, de eerste honderd dagen van Mc Cain als president.
McCains approval rate is heel even boven de 50% geweest. Dat was na zijn acceptance speech die veel indruk maakte. Ook nog veel waardering en begrip toen hij zijn eerste officiële bezoek bracht aan (zijn legendarische tijd in) Vietnam en Cindy Mc Cain toegaf dat het echtelijk niet zo meezat; 'we zijn ook maar mensen, we doen ons best'.
De stimuleringsmaatregelen hebben vooral bestaan uit belastingmaatregelen (= -voordelen). De omvang was beperkt tot 400.000 miljard. 'De economie redt zichzelf wel', is de opvatting van Mitt Romney die financiën doet en zich zo al warmloopt voor 2012.
McCainheeft erg veel last van de conservatieve én de liberal media omdat hij aan beide kanten niet wordt vertrouwd. De stemmingen in het congres en de senaat zijn meer ‘bipartisan’ maar leiden tot niets. Voorlopig krijgt hij nog weinig gedaan.
Hij gaat dóór in Iraq en dat lijkt tot een (tijdelijke) rust te leiden. Hij heeft hooglopende onenigheid met Pakistan over de talibanisering van het tribale noordwesten en voert de troepensterkte in Afghanistan op. Achmadinajad, Chavez, Castro wachten nog op een eerste direct contact. Tom Ridge, de oude homeland security secretary, is geen succes op buitenland terrein. In Europa heeft hij geen indruk gemaakt. Hij bemoeide zich nota bene met de toetreding van Turkije tot de EU.
Palin is deze dagen getroffen door de griep; is het de varkensgriep (de novel flu) opgelopen op de Zuid Amerikaanse top waaraan ze deelnam? Gezondheidzorg is trouwens haar terrein, dus veel anti abortus, anti stamcel, anti gay en anti voorechtelijke sex. Maar is ze steeds druk met haar eigen publiciteit en die van haar familie. Tina Fey doet nog altijd goede zaken.
Gelukkig zit Obama er nu al 100 dagen.
Vanmorgen een blind date gehad. Een mysterieuze uitnodiging om om 10 uur ter hoogte van het Weerdje boven den Nul te zijn, bleek van Petrus Franciscus te komen. Hij is een kunstenaar-van-het-landschap die telkens een groep, voor elkaar onbekende mensen uitnodigde om met hem een wandeling te maken. Vanmorgen was dat bij de Duursche Waarden / Fortmond. Geen agenda, geen regie, alleen wandelen en praten waarover je wilde. Op het laatst nog iets creatiefs gedaan: maak van dingen in de buurt iets waarvan men zich afvraagt, is het gemaakt of zo ontstaan. Ik maakte een molsgang over het asfalt. Kunst is zo gek nog niet.
Ineens is het een paar dagen prachtig weer. De mooiste tijd van het jaar. Juist voldoende tijd om de tuin weer op orde te maken. De eerste keer het gras maaien. Van afstand een strak grasveld maar je loopt over zacht mos, je ziet de open plekken waar de paardenbloemen zich hebben kunnen nestelen. Ook die genieten van het warme weer en maken indrukwekkende rozetten. Het zevenblad denkt: laat ik maar snel mijn naam waarmaken want straks heb ik concurrentie van gras of bloemen, of nog erger, de schoffel komt eraan. De pruimen staan in volle bloei, de peer begint net, de appelbomen aarzelen nog. Zoals we altijd zeggen, de tuin is nu op haar grootst. Straks zijn de heggen vol en dik en heeft alles volume gekregen en zijn de bomen niet meer doorzichtig. Hoewel, dit jaar misschien nog wel, want ik heb ze fors teruggesnoeid. Als ze maar geen wraak nemen en vooral waterloten gaan maken.
Dat zijn de jaarlijkse rituelen. Heerlijk. Het zal vast nog wel koud, guur, nat en onaangenaam worden. Ieder jaar komt er zo’n moment dat je je realiseert hoe het weer je voor de gek kan houden. Arme dahlia's die we net in de grond hebben.
Ruim een week geleden overleed Fritzi Harmsen van Beek. Een dichteres die in de jaren zestig/zeventig een fenomeen was, geliefd, bewonderd. Na haar stormvolle periode op Jagtlust, trok ze zich terug in Garnwerd. Ze inspireerde mij om de Bezige Bij uit die periode te verzamelen, en vooral haar geschriften en parafernalia.
Waarschijnlijk sprak ze de laatste jaren zoals ze toen schreef, met nieuwe woorden en betekenissen. Of sprak ze helemaal niet meer.
Een paar passende pagina’s uit het kleine boekje Gewone Piet & Andere Piet ter nagedachtenis.
Vrijdagavond inDen Haag Louterbloemen gezien, gemaakt door Geert de Jong en opgevoerd door theatergroep de Appel. Een toneelstuk bijna zondert tekst en vol beelden. Mooie beelden, wrange beelden, grijze en kleurrijke beelden. Iedereen was mooi op zijn/haar manier en iedere plek bijzonder.
We hebben net zelf Rood voor Rood achter de rug. In niets te vergelijken met Louterbloemen. Moet je ook niet willen, maar RvR was op haar beurt ook de moeite waard en vernieuwend.
Alle theater inspireert wel. We zijn bezig zijn met het exploitatieverhaal te maken voor de Middenhof en dat biedt mogelijkheden, naast hoofdpijn om tot iets nieuws te komen.
We proberen om de schuur of de deel permanent voor kunst / cultuur / vermaak - gebonden activiteiten te reserveren. Er bestaan in de IJsselvallei op dat gebied, zeker aan deze kant, niet veel locaties. We maken een ‘kale’ inrichting die gebruikt kan worden om een theatertje op te voeren, een expositie op te stellen, een kunstenaar-in-residence te laten werken, een muziekuitvoering te verzorgen, god te eren, of te vergaderen.
Met een paar mensen moet het toch lukken de Middenhofwerkschuur, de SCHuur, te exploiteren? Wie doet mee?
Als we wandelen op een mooie zondagmiddag, dan deden we dat nog wel eens op de Bomendijk. Dat is de winterdijk van de Marsstraat in Wilp tot aan de Nijenbeekseweg in Voorst.Omdat het daar heel bijzonder is, maar ook omdat Lies er een bijzondere band mee heeft. Ze heeft er als wethouder toentertijd, met de ‘dames van de bomendijk’, voor gezorgd dat de bomendijk behouden is als een dijk vol bomen, terwijl die toch als waterkering voldoet; er zit een damwandscherm in de dijk en omdat die met een ‘silent piler’ werd aangebracht, konden de bomen bijna allemaal blijven staan.
Het was er vroeger plezieriger wandelen. De dijk is lang afgesloten geweest. Dat was wel nodig omdat de dijk weer ‘stabiel’ moest worden. Maar als je nu vanaf de Marsstraat tot aan de Nijenbeekseweg wil lopen, dan moet je nu al na een halve kilometer van de dijk af, ruim voor de boerderij en het huis de Poll, en teruglopen naar de Deventerweg. Een halve kilometer langs die drukke weg verder, mag je weer teruglopen naar de dijk. Eerst nog langs een, gelukkig goed afgesloten, hek en draad, waar drie honden blaffend en springend met je oplopen. Ik heb het niet zo op honden, maar deze zijn ook niet bedoeld om aardig te zijn.
Daarna kom je uiteindelijk weer uit op dedijk. Op dat traject en de rest van de tocht over de Poll kom je verder nog zo’n 10 – 15 verbodsbordjes tegen. Ook mag je niet meer over de zomerdijk wandelen; vroeger nog wel.
Het blijft er mooi, het landgoed, mooi geschoren heggen, onderhoud van landschap in orde.
De toegankelijkheid is er echter niet groter en zeker niet vriendelijker op geworden. Er zal vast wel een reden voor zijn. Maar kan het niet anders? Zeker als je weet dat er zoveel gemeenschapsgeld en - energie mee gemoeid is geweest om de dijk te handhaven en de Poll op dat punt uit de brand te helpen.
Iets anders. Ik kan het niet laten, nog een foto van het toneel, dit keer van theater de Grote Brander in Okkenbroek.
Er is toch niemand die met droge ogen durft te beweren dat het afschaffen van vliegtaks bijdraagt aan het herstel van de economie? Kom nou. Het gaat om een belasting van € 11,25 op een ticket binnen Europa of € 45,- op een langere bestemming. De invoering zou geleid hebben tot een achteruitgang van reizigers op Schiphol met 11 %, een schade van 1,2 miljard hebben veroorzaakt. Wat een onzin.
Een paar andere overwegingen:
Maatschappijen stunten met tickets van € 0 – minimale bedragen. Op sommige trajecten is een vliegtuig goedkoper dan de trein. Leve het milieu.
De administratiekosten op een ticket (creditkaart, afhandeling) zijn duurder dan de vliegtaks. Daar hoor je niemand over.
Passagiers – ik ook - zoeken de goedkope maatschappijen die vanaf net-over-de -grens vliegen en omdat het makkelijker, sneller is naar Weeze te gaan dan naar Schiphol.
Waarom zitten de prijsvechters daar? Omdat vestiging daar in alles goedkoper is, de voorschriften anders zijn, de vrouw van de directeur er graag komt, weet ik veel. Maar niet vanwege de vliegtaks. En maatschappijen die de boel oppakken, is er al helemaal niet bij. Heb ik tenminste nog niet gehoord. Niet vanwege een vliegtaks.
Om alle andere maatregelen erdoor te krijgen moet je ook iets doen dat financieel niets oplevert maar bedoeld is om de mensen te pleasen. Eurlings moet ook kunnen scoren.
D'r komt er wel een pakket investeren in duurzaamheid van bruto 1,2 miljard. Maar dat heet investeren en niet belasting.
Jammer trouwens dat een aanpak van hypotheekrente en andere structurele voorstellen dan de AOW leeftijd niet aan de orde komen. Nu zal er alleen maar doorgeëmmerd worden over bonussen, vliegtaks, spaarlampen en andere dingen waar we allemaal een mening over hebben.
Misschien heeft W (maar dat was niet om die reden) wel gelijk door bij het debat weg te lopen. Levert hem vast weer een politieke bonus op.
Omdat ik er, meer dan ik van plan was, mee bezig ben, mag ik ook wel een foto van het bijzondere toneelstuk Rood voor Rood, op de site te zetten.
Toch wel weer een echte IJsselhoeven productie. Deze keer gericht op een wat ouder publiek. Toneel zoals dat in de winter in veel dorpen in de buurt wordt gespeeld, toegankelijk en (k)luchtig. Maar daarnaast over een thema dat er toe doet. De problematiek van de stoppende oudere boer en de verandering van de boerderij door gebruik te maken van een provinciale regeling Rood voor Rood. Bovendien is het stuk geschreven door iemand uit de streek (Arie Hofstede) en gespeeld op vijf verschillende IJsselhoeven door spelers-van-vroeger. En tenslotte: het is goed verzorgd; zelfs dekens voor het publiek voor wat extra warmte.
Goed spel, goede teksten en dat alles in de beslotenheid van een klein theater op de deel van de boerderij. Och, en dat de adviseur het moet ontgelden, daar kom ik wel overheen.
Jammer alleen dat het niet lukt om alle voorstellingen uitverkocht te krijgen.
Er gebeurt erg veel, teveel in het landelijk gebied.
Dat is ook de strekking van een verhaal over het creatieve platteland, dat ik maakte, nadat ik met het TREND bureau van de provincie had gesproken over een advies waar ze aan werken: over de rol die ketens kunnen spelen bij de economische ontwikkeling van het landelijk gebied in de provincie. Keten-denken. Ik heb ketens vertaald in netwerken en de theorie van Richard Florida over de creatieve economie uitgewerkt voor het landelijk gebied.
Denkwerk en creativiteit als compensatie voor alle regelwerk voor het toneel, tot het plaatsen van een wc toe.
Als je even wat minder werk hebt, dan is dat niet zo erg. Zegt men. Dan kun je naar een concert van Souad Massi in Brussel gaan. Je kunt deze tijd gebruiken om rond te kijken; even niets doen, genieten, relaxen, hangen, strategisch nadenken. Dat was ook mijn bedoeling, maar of ik het wil of niet, er sluipt toch iets in van zorg. De economische crises – met een eigen beeldmerk op het journaal en dan weet je dat het erg is – dringt langzaamaan door en maakt me in ieder geval onrustig.
Toch is het een vreemde crises. Ik heb geen recessie meegemaakt die met zoveel positivisme is omgeven. Is dat de geest van Obama? Stimuleren, aanjagen, innoveren, versnellen, opkopen, investeren. Nauwelijks iemand die het lijkt te hebben over de giga inflatie die op gang moet komen als al dat ongedekte geld in omloop komt, weinigen die het hebben over de rekening voor de komende jaren, tientallen jaren? Maakt de overheid nu niet diezelfde fouten als de private economie die ook maar doorging op een en hetzelfde pad en dat alleen voor eigen gewin.
Zuinigheid kan niet. Belastingverlaging is in mijn (extreemlinkse ogen?!) geen oplossing; dat verlaagt de kwaliteit van leven voor veel te veel mensen. Maar het binnenpompen van alle extra geld, ik hou mijn hart vast.
Ik zal er wel bij varen, want al het ‘versnellingsgeld’ dat beschikbaar komt als het kabinet er straks uit is, moet omgezet worden in concrete projecten en dat moet allemaal georganiseerd worden. Daar ben ik goed in.
Twee officiëlere gebeurtenissen donderdag en vrijdag. Donderdag het aanbieden van het Dorpsontwikkelingsplan van ‘s-Heerenbroek aan het bestuurlijk overleg van IJsseldelta en als ‘tegenprestatie’ een cheque om ermee aan de slag te gaan: hamer en zaag als symbool voor de schop de grond in. Vrijdag plantten we (burgemeester Pijnenburg van Heerde) de eerste van de 7 rode beuken die we kochten met het geld dat Stichting IJsselhoeven kreeg als onderdeel van de vrijwilligersprijs van het Gelders Landschap, alweer ruim een jaar geleden.
Ai, ik dacht dat ik er niet mee te maken zou krijgen maar ik ben deze dagen het slachtoffer van een strijd tussen internetproviders. Ik zit er tussenin, want bij de ene heb ik de site ondergebracht, bij de andere heb ik mailadressen. De ene provider is streng en zet nog een filter op alle inkomende mails van een andere provider waar de site is ge-‘host’. De mails zwerven rond, waar zijn ze? Ze bouncen, heet het.
Helemaal begrijpen doe ik het niet. Maar belangrijker, hoe los je het op? Zeker als je er op rekent dat de mail werkt zoals die hoort te werken, feilloos.
Bovendien zit er natuurlijk net die mail tussen waar je al langer op zit te wachten.
Vanavond, met ons Janne naar een concert van Roosbeef geweest. Eerder wel eens iets van haar opgevangen maar dat komt pas tot leven bij een concert van de band. Weer eens een nieuw geluid, onverwacht en vreemd maar zo natuurlijk als maar mogelijk is. Het lied 'De Boerderij' lijkt geschreven voor de opvoering van Rood voor Rood dat de komende maand op het repertoire staat. Maar of het dan overkomt?
Eergisteren de tentoonstelling van familiportretten van Thomas Struth in De Pont in Tilburg bezocht. Altijd weer fascinerend om de portretten te zien van mensen die je kunt bestuderen zonder dat ze jou zien. Allemaal andere omgevingen, culturen en wat daar bij hoort. De eerste is een onvermijdelijke opname; de tweede foto was altijd al mijn favoriete familiefoto. Waarschijnlijk omdat het de eerste van zijn familiefoto's was die ik zag.
Vandaag eindelijk de tentoonstelling in Zwolle op het provinciehuis af kunnen maken. Hij is weer heel mooi en dat vindt men ook. Je bent wel een aantal dagen bezig om het geheel op te stellen en dat kunnen we ons eigenlijk niet permitteren. Er waren aanpassingen nodig en we zijn, met dank aan Hans, zo vindingrijk dat we elke situatie wel aankunnen. Zeiden zojuist nog tegen elkaar: vreemd dat, als je zoveel vakmanschap laat zien, je niet plat gebeld wordt om mooie dingen mooi te maken, te laten zien. Alle promotiemateriaal voor het nieuwe toneelstuk van IJsselhoeven, Rood voor Rood, is ook klaar, oa 2500 ansichtkaarten. Weer heel bijzonder. De toegangskaartjes – een collectors item - zullen zo weg zijn.
Verder de laatste tijd teveel tijd kwijt aan projectadministratie, niet mijn eerste liefde maar het moet wel.
Verder vol verbazing over Wilders, de Paus, Berlusconi, Lieberman; welke griezels zijn er nog meer?
Had het eergisteren over Rothko en zijnbezetenheid van kleur. Goed dat je voor zoveel nuance in de rij moet staan. De laatste dagen lees ik steeds meer over hoe alles over de top gaat, ook op onverwachte terreinen. Geluid van muziek wordt steeds harder opgenomen: geluidspieken worden afgevlakt om zo het hele volume nog een slag omhoog te draaien. Daardoor wordt muziek een muur van ongedifferentieerde klanken. ‘Brickwall-ing’ noemen ze het. De recepten in de kookboeken worden steeds vetter, voller en groter. Is nagegaan aan de hand van eerdere edities van het Haagse kookboek. Iedere copyshop ontwerpt affiches, banners, logo’s. Woorden worden steeds makkelijker misbruikt omdat spellingscontroles toch alles controleren en vrijheid van meningsuiting laat alle taal toe. De economische crises is een rechtstreeks gevolg van teveel marketingfantasie, nog meer bonus bij nog meer (slechter) presteren. Idol-achtige programma’s zijn niet aan te slepen.
Waar heeft het mee te maken? Meedoen, het is er, zo moeilijk is het niet, hebzucht, opvallen, gemak, uitdaging, kopieergedrag, besparen, concurrentie, tijd is geld, ‘deze tijd’.
Kortom terug naar de subtiliteit. ‘Less is more’. Geldt ook voor al dit geschrijf.
Vreemde tijden. Eind-01-is dat waarschijnlijk altijd wel. Nu al wachten op het eindevan de winter? Terwijl er weer bijna op nieuw ijs kan worden geschaatst.
Afmaken van een paar projecten. Apeldoorn stad-land was interessant: een goede analyse. Die moet nu gevolgd wordt door heldere besluiten die tot projecten leiden.
Gisteravond een dorpsbijeenkomst in ’s-Heerenbroek om het dorpsontwikkelingsplan vast te stellen. Ook hier een mooi boekje, met de opdracht aan het dorp nu concreet aan de slag te gaan.
Er gebeuren ook akelige zaken. Iemand die altijd klaar stond voor anderen gaat er zelf aan onderdoor, holt zichzelf uit. Een vreselijke dood en herinnering.
Ook nog in Londen geweest om de tentoonstelling van Rothko te zien. Doorgaan op de vierkante centimeter. Fascinerend. Maar ook hij maakte zelf een einde aan zijn leven. Een onherroepelijke uitkomst van perfectie.De doeken werden ook steeds donkerder. Maar daarin is blijkbaar evenveel schakering en variatie, dan in wat we doorgaans kleuren noemen. Hieronder een paar Rothko's. Een presentatie hem onwaardig.
We logeerden op Brick Lane, midden in de multicultiwijk Oost Londen, een dynamiek die je je niet kunt voorstellen.
Verder merk ik dat ik af en toe onrustig word van de om zich heen slaande crises, zeker nu ik door de projecten heen ben. Eind-januari-onrust zullen we maar zeggen.
Realiseer me dat routine misschien wel het belangrijkste mechanisme is dat mensen hebben om het lang vol te houden, te overleven. Dat bedacht ik toen ik vanmorgen zoals altijd in de winter eerst de gordijnen opendeed, de achterdeur deur van slot deed, de voordeur uitging om de luiken open te doen, via de achterdeur weer naar binnen ging, koffie zette, deze computer opstartte, etc..
Hoe gebruik je internet? Welke pagina’s bekijk je als eerste, hou je bij? Welke programma’s heb je geïnstalleerd en waarvoor gebruik je die? Welke functies op je mobiel gebruik je? Hoe laat staat je wekker altijd? Hoe ontbijt je ’s morgens? Welke kruiden doe je wel, en welke niet bij elkaar? Hoeveel recepten gebruik je uit al die boeken die je op de plank hebt staan? Hoe ziet je dagelijkse/wekelijkse boodschappenlijstje er uit? Waarschijnlijk staat daar maar 0,1 % op van alle producten die de plaatselijke supermarkt op de plank heeft; op hoogtijdagen komt daar nog eens 0,1 % bij.
Dat allemaal in een tijd waarin alles ‘nieuw’ en ‘innovatief’ moet zijn. Het is ook in contrast tot wat bestaat aan gadgets, functies, recepten, reizen. Er komt steeds meer bij. Want de economie moet draaien, zeker nu; stilstand is al achteruitgang.
Het wordt erger als je ouder wordt. Hoewel, ook als je jong bent, ken je al snel routines. Alleen andere. Er is natuurlijk wel een periode waarin je het allemaal moet uitvinden. Maar dan val je, willens of wetens, terug op de routine van je ouders, vrienden, van je omgeving, de groep waar je bij hoort.
Stel je voor dat er geen routine was? Dat je ieder moment nieuw moest uitvinden? Vermoeiend.
Het is voor mijeen extra zure constatering dat zoveel van je doen en laten weinig origineel is, want als adviseur mag je natuurlijk geen routine kennen. Iedere situatie is anders, iedere klant is anders. Maar is dat zo? Reageer je niet vanuit die patronen die je hebt opgebouwd, die je vertrouwd zijn, die je kent. Met je eigen beperkt geheel aan kennis, vaardigheden, inzichten, waarden en formuleringen. Niet meer en minder. Daarom is een adviesrelatie op een gegeven moment ook opgebruikt.
Word ineens heel moe. Zit gedoken over cijfers, projectvoortgang, uitgaven, over een begroting drie jaar geleden opgesteld vanuit een bepaalde logica. Wat was de redenering ook weer? Hoever staan we? Wat gebeurt als we de doelen niet helemaal halen en we gekort worden op het uiteindelijk uit te keren bedrag?
Ik belde net met een gemeentelijk ambtenaar over een gebiedsproject. Hij vertelde (trots) dat het convenant voor het 'provinciaal meerjaren programma' tussen gemeente en provincie getekend is. Daarin zijn de projecten voor de komende vier jaar - en in ieder geval die voor de komende twee jaar - opgeschreven en toegewezen. Dat zijn allemaal projecten waar een begroting voor is gemaakt, waar wat misgaat, waar doelen al dan niet (gedeeltelijk) gehaald worden, waar de administraties niet geheel kloppen of kloppend te krijgen is. Arme gemeente. Duizenden van die projecten waar iets mee moet.
Geen wonder dat ze nauwelijks thuis zijn als het gaat om initiatieven die er net langs lopen, die extra werk en nadenken met zich meebrengen, maar o zo belangrijk zijn omdat ze vanuit het gebied zelf komen.
Heb met iedereen te doen die in dit soort situaties moet werken. Er is nu wel een excuus: verwijzen naar de financiëleen economische crises. Gebruik die als het uitkomt, want daar gaat het niet om een paar cent maar …… Je zou er cynisch van worden, Obama of geen Obama.
Om het goed te maken een gezellige foto met Joos -atelier Overijssel - van den Dool bij de verhalen PC in de belevingshoek van de nog steeds bijzondere IJsselhoeven tentoonstelling. De expositie gaat na volgende week reizen. Eerst naar het provinciehuis in Zwolle, dan naar Apeldoorn (stadhuis), het Holstohus in Olst en dan verder. Ga het zien.
Er is niet aan te ontkomen, maar je moet schaatsen. Met duizenden aan de rand van de Wieden, afgetrapt ijs, met akelige scheuren. Rietsnijders die in alle drukte onverstoorbaar doorgaan. Blij dat ik er heelhuids van af ben gekomen, maar het was heerlijk. Eerst een paar keer de slag krijgen op het Apeldoorns kanaal.
Net of de vorst ervoor zorgt dat alles langzamer dan normaal op gang komt. Je kunt je even een trager tempo permitteren. Doe dat ook maar. Vrijdag wel al een goed gesprek gehad met trendbureau van Overijssel die een studie waagt naar de economische potentie van‘korte ketens’. Dat zijn netwerken-met-verplichting tussen bedrijven, zzp-ers, instellingen die zeker in het landelijk gebied een belangrijke rol kunnen spelen voor vitaliteit en leefbaarheid. Had er meer over te zeggen dan ik van tevoren dacht.
Moeten toch maar niet te lang doorgaan met de manier waarop Europa geleid wordt. Ieder half jaar weer een nieuw bestuur, nu Tsjechië. Uiteraard is de EU nog niet één staat maar de EU doet toch mee. Maar goed ook. Tsjechië neemt het over Frankrijk. Szarkozy was ook hierin een succesvol autist. De Tsjechische leiding belooft niet veel goeds. Premier Topolanek, die een minderheidsregering leidt, heeft het in eigen land moeilijk. De president van het land, Klaus, een vrije markt econoom die de € en de EU helemaal niet ziet zitten, moet zoveel mogelijk overal buiten gehouden worden.
En dat in een tijd waarin wel wat Europese leiding gewenst is: de economische crises, het Middenoosten, Gazprom en de rest van Rusland, het defensieschild nb in Tsjechië zelf, het nieuwe Ierse referendum.
Een heel goed, gezond en gelukkig 2009