Wil je niet in je gazon hebben. Mollengangen vermoed ik die door droogte goed zichtbaar zijn. Of woelratten. Zal wel geen gelekte round-up of een ander middel zijn. Voorbode van de echte droogte die er nog aan schijnt te komen? De ondergrond wordt weer zichtbaar.
Ben inmiddels stortbakexpert geworden. De wc boven bleef doorlopen en dat werd het irritant. Niet duurzaam. Moest me weer verdiepen in stortbakmechanismes. Het membraam, de ring, pakking en zitting, de kooi, de dobber, de hevel. Allemaal van die cryptowoorden.
Eigenlijk is het een ontzettend complex geheel, zeker waarvoor het allemaal dient. Het moet water opslaan en, indien nodig, dat met enig geweld laten ‘vallen’. Kan toch niet zo moeilijk zijn.
Waarom kan het niet gewoon met een sensor. Die registreert als de bak vol is. Een elektrische knop - nu is alles analoog - geeft een signaal aan de bodemklep, die gaat open en het water wordt er met kracht ahw uitgeduwd. Kan allemaal met een chip.
Gisteren speelden we de try-out van ‘de Vonderhoek gaat op de schop’. Op een boerderij in Tonden. In de voergang van loopstal waar rondom zo’n 80 melkvee en 30 jongvee stond. Het melkvee was tevreden, het jongvee onrustig. De robot zoemde en siste de hele voorstelling.
Try-outs zijn bedoeld om te ervaren hoe het stuk wordt gespeeld en beleefd. We hebben er goed gebruik van gemaakt.
Het stuk is serious business, weliswaar de actualiteit van een paar maanden geleden. Wat dat betreft zou je de spelers iedere week een nieuwe tekst willen geven zoveel is er aan de hand, ook in de Vonderhoek.
De liefde in de tweede heft maakte veel goed.
Verstaanbaarheid was een dingetje. Zoals de geluidsman zei: als je geluid wil versterken dan moet je dat wel hebben - dus duidelijke stemmen - en je zou niet het achtergrond geluid willen versterken.
Maar een mooie, eenvoudige enscenering, passende intermezzo’s, de spelers zijn goed gecast en hebben er schik in.
Het gaat echt wat worden.
Het is zwoegen voor kleine musea, zeker als er meerdere belangen zijn. Afrika musea is eigendom van paters maar wordt geexploiteerd door een museumstichting. Dat gaat niet goed. De discussies zie je voor je. We waren even in Orientalis. De vroegere Heilige Landstichting. Eens was het eenduidig. Nu moet iedereen bediend worden: het jodendom met een Israelische nederzetting, een Arabisch dorp, vluchtelingen, een Romeinse straat en een tentoonstelling met paaseieren. In de winter oefent het leger er in het Arabische dorp. Van alles wat en dus ...? Lijkt me een heel moeilijke opgave.
Kom de laatste tijd vaker in een situatie waarin ik mag adviseren over projecten en besturen. Het valt me op dat er twee tradities zijn. Twee uitersten met alles ertussen.
Aan de ene kant de besturen die alles formeel willen regelen, dicht tegen de overheid en haar geldpotten aan schurken, voor het grote geld gaat. Een bestuur heeft waar in ieder geval een oud-burgemeester en vergelijkbare ex-bobo’s in zit en dat pas in actie komt als dat grote geld er ook daadwerkelijk is. Dan trouwens merken dat ze in een bureaucratisch geheel terecht zijn gekomen en het ook nog moeten uitvoeren. Leader is voor mij altijd het voorbeeld. Een innovatiefonds, een groeifonds moet noodgedwongen veel van het geld besteden aan het beheer in plaats van ‘het werk’. Herzberger vandaag in de haar NRC Column.
Aan de andere kant het bestuur dat uit een paar halve zolen bestaat die soms tegen onkosten met de middelen die er zijn mensen enthousiasmeert. Niks overheid, niks groot geld (en zeker geen Leader), niks werkgroep om de werkgroep. Geen oud-burgemeester maar een netwerker.
De laatste constructie past in deze tijd qua organisatie maar alle miljarden die op de plank liggen vragen juist om al die vastleggende structuren die corruptie zozeer in de hand werken dat een circus aan controles nodig zijn.
Goh, ik wou dat er wat kleingeld voor al die kleine, schamele maar zo belangrijke projecten overbleef. Dan zijn de mensen erbij ook wel te vinden. De groten mogen alle miljarden hebben.
Een geaccepteerde variant van ‘Flood the zone with shit’, de aanpak die Trump leerde van Bannon en waardoor de waarheid rekbaar is geworden, is „If you can’t dazzle them with brilliance, baffle them with bullshit.” (NRC 7 april, Hubert Smeets). Of, zoals zo vaak gebeurt met ingewikkelde dossiers - ook al zo’n passend woord - overstelp de onderzoekers met zoveel stapels papier en data dat ze er nooit meer uitkomen. Of plak zoveel af, maak zoveel zwart, zet er zoveel # in dat het onleesbaar wordt. Methode toeslagenaffaire. Of noem het ‘een speciale militaire operatie’. Lieg gewoon, het mag.
Still uit video van Jonas Staal over Bannon op expo in Nieuwe Instituut.
In de winter had ik 'n heg teruggesnoeid. Niet zo’n klein beetje, soms wel een meter. Gisteren de strook die vrijkwam met gras ingezaaid.
Vandaag is het zo koud en winderig. Die graszaadjes zullen wel balen. Liggen ze daar op de koude grond, zonder beschutting. Voordeel is dan wel dat ze niet worden opgepikt door de vogels want die denken, hoe kan iemand nu gras zaaien. Dat verwacht je toch niet.
Een foto van het snoeigeweld deze winter.
Deze week weer ouderwets een paar projecten een eind verder gebracht. De Boerderijstichting Staphorst is een feit na een bijeenkomst ter plekke. Nog wat onwennig door corona. De dag erna de strategie rondom de nieuwe dorpsvisie voor ’s-Heerenbroek besproken. Met de Dorpsraad, als reactie op de verdere uitbreiding van Zwolle, Stadshagen.
Gisteren is de ticketshop voor de eerste voorstellingen van de Vonderhoek geopend. Spannend. Alles is spannend. Het stuk, de uitvoering, de reacties, de actualiteit. Bij alle nieuws van de nu - oorlog, klimaat, democratie, beleid - is het net of je iedere dag een nieuwe tekst nodig hebt want alles wat je zegt is op het zelfde moment achterhaald. De manische samenleving.
Die oorlog is echt ouderwets. Alles kapotschieten, ingraven, loopgraven, bevoorrading die mis gaat, tanks die vast komen te zitten, propaganda als belangrijke wapen. Net of men 50 jaar stil is blijven staan. Een oud adagium luidt, met kennis van de vorige oorlog gaat een generaal een nieuwe oorlog in. Sebald beschrijft dat voor Fort Breendonk bij Antwerpen. De Golfoorlog liet in ieder geval nog van die precisiebombardementen zien, die waarschijnlijk ook vooral voor de PR waren.
Het is maar goed dat het zo gaat want met nieuwe wapens zou de ramp veel groter zijn.
We waren gisteren niet de enigen die de tentoonstellingen in het Kunstmuseum in Den Haag wilden zien. Het was een hele drukte, gemiddelde leeftijd tenminste 60+. Veel vriendinnen-, fiets-, bridgeclubs. En dat bij een tentoonstelling van Paula Rego die je eigenlijk in je eentje zou willen zien. Een actuele tentoonstelling denkend aan de Oekraine. Fascisme, dictatuur, onmenselijkheid. Haar leven gaat aan je voorbij.
Voorlinden is om de hoek. Zonder museumjaarkaart moet je een forse entree betalen maar dan kun je een alle rust genieten van heel veel kleur en optimisme. De dansvideo's van Anouk Kruithof alleen al.
Toch een foto van het werk van Rego. Een van een drieluik, naar William Hogarth, een gearrangeerd huwelijk. Zoveel verhaal.
Omdat de keuken wordt geschilderd gingen we uit eten. In een restaurant waar we vaker komen. Je kunt er tot de Kroon gaan. Mooie ruimte met, buiten, loungebanken en bescheiden versierselen. Vriendelijk welkom geheten, de jassen worden aangenomen en voor ons opgehangen. Er zijn twee grote gezelschappen, een paar tafeltjes zijn bezet. Het hotelschool-meisje is netjes tuttig.
Ik bestel de zeebaars, vrouw een tournedos. In kleine lettertjes staat er dat die €5,- meer kost dan de rib-eye in dezelfde regel. Slim: lekker gemaakt en dan pas zien dat die zoveel duurder is.
De zeebaars ligt huid-boven. De huid is krokant maar het bedje waar alles op moet liggen is door de wat slappe zeebaars wat soggy: een kwakje cokosrijst, een paar mini-tomaatjes - het heet, zie ik, tomatensalsa -, 2 dikke groene asperges en twee hele, hele dunne. Die zullen ze in de keuken vast we wattenstaafjes noemen. De tournedos is niet schroeiheet, lauw zelfs. Als vrouw er wat van zegt als er, zoals dat past, gevraagd wordt of alles naar wens is, krijgt ze te horen dat ze dat direct had moeten zeggen want dan hadden ze er wat aan kunnen doen: opwarmen in de magnetron zeker. Nu krijgen we de koffie kadoo. We nemen nog een dessert. Twee keer dame blanche. Ik ken die als een schaaltje met bolletjes ijs, warme donkere chocoladesaus apart, slagroom en soms een koekje. Hier is het een erg lelijke coupe met onderin een Hanos melange van bastonje, chocoladeachtige kruimels. Twee bolletjes ijs en twee plaatjes pure chocolade-met-zeezout. Geen slagroom. En de saus is melkchocolade die niet stolt en zorgt voor een drabberig geheel onderin. Mierzoet. Met alle extra’s bij de koffie hebben we de suikers voor de hele week weer binnen. De rekening, € 90,-, daar moeten we op wachten en we besluiten vóór af te rekenen. De jassen moeten we zelf ophalen.
De horeca heeft het niet makkelijk. Personeelstekort alom en dan moet je gebruik maken van alle pasklare melanges en ingrediënten. Als je niet uitkijkt wordt koken dan het in elkaar zetten van een Hello Fresh maaltijd op een bedje van gastvrijheid.
Altijd kom ik weer op bijzondere en nieuwe plekken. Dat is het mooie van locatietheater waar ik veel mee bezig bent. Maandag op verkenning rond de Roodenhoek, bij Biervliet in Zeeuws Vlaanderen. Bovenste foto. Een van de plaatsen in Nederland met hoek in de naam. Ik maak van vier ‘-hoeken’ een soort reportage die zal verschijnen (als het lukt) rondom de voorstelling de Vonderhoek. En vandaag was ik op een oude boerderij in Wilp, op landgoed de Poll. Onderste foto. Daar gaan we de première spelen.
D’r moet nog wel het een en ander gebeuren voor het zover is.
Bij de theaterproductie ‘De Vonderhoek gaat op de schop’ moeten we, door het wegvallen van de beoogde speler, op korte termijn een waardige vervanging vinden voor de rol van Michiel.
Michiel speelt een vooruitstrevende jongeman, bijna afgestudeerd in Wageningen, die na zijn studie het landbouwbedrijf thuis over zal nemen maar daarbij wel een andere kant uit wil gaan dan zijn vader die nu het melkveebedrijf heeft. Hij is vaak thuis en over de landbouw hebben ze de nodige onenigheid. Omdat zijn vader ziek wordt moet Michiel het bedrijf eerder dan gepland waarschijnlijk overnemen. Ondanks het verschil van inzicht is Michiel graag in de Vonderhoek vooral omdat zijn buurmeisje met wie hij vroeger al goed kon opschieten daar woont. Ze vinden elkaar aardig ….
Misschien heb je een tip. Misschien wil je de rol zelf wel spelen. Laat maar weten, dan krijg je meer informatie.
Ben na het Sebald hoofdstuk over de wandeling in Engeland, verder gegaan en heb een verslag geschreven van een van de dagelijkse wandelvarianten hier. Wie weet misschien kom je het tegen en wil het wel lezen. Zie hier. Het is niet ge-edit en zal ook nergens gepubliceerd worden maar ik heb er wel plezier aan.
Ik vind schrijven leuk. Misschien had ik er mijn beroep van moeten maken maar dan had ik waarschijnlijk de inhoud gemist, je ergens in vastbijten. Je moet ook goed kunnen schrijven. Na de middelbare school had ik heel veel moeite met fatsoenlijk Nederlands schrijven want als je vreemde talen, met name de klassieken moet vertalen dan leer je alleen maar krom Nederlands. Het heeft jaren gekost voor ik van die vertaler-taal afkwam. En er is nu nog genoeg aan te merken op zinsbouw, ritme, afwisseling, woordgebruik. Noem maar op. Maar met een goede eindredactie kom ik een heel eind.
Een verhaal waar ik trots op ben is het Sebaldiaans verslag van onze wandeling in Norfolk afgelopen september dat als een artikel is verschenen in de januari- en februari-editie van Geografie, het blad van het KNAG.
Hier de link naar het hele artikel.
In het kader van het Waterschapsproject ‘Stroomlijn’ is de vegetatie in de uiterwaarden opgeschoond. Alles wat een goede doorstroming in de weg stond is opgeruimd. Nu gaat Rijkswaterstaat weer dode bomen plaatsen om de biodiversiteit van de IJssel te vergroten. Bomen worden afgezonken en met kettingen vastgelegd om een passende habitat te creëren. Rivierhout.
Doet denken aan rechte beken weer laten kronkelen. Jonge bomen weghalen omdat ze niet passen in een nieuw ontwerp.
Het zal wel niet anders kunnen maar ’t is net of we teveel geld hebben en we bezig moeten blijven. Of zijn het altijd ‘nieuwe inzichten’.
For this occasion, the blog is in English since there might be non-Dutch speaking readers.
I got this festive photo from Sarah, a great granddaughter of Francis Colby Walworth who is seen seated in the middle of her extended family, celebrating her 80th birthday, around the 1930's. Sarah’s mother Mary is in the picture the somewhat dreamy girl - the only one with a bow in her hair -, sitting in the front row in the middle.
Lies stayed during her year-out on an AFS program with Sarah’s family in North Tonawanda, NY. We still cherish the contacts we have with this loving US family.
I fantasize, seeing a photo like this. Family relations, status, profession, appearance, health, clothing. Personal traits as happiness, maturity, all those characteristics, some of which might well be visible. 44 Persons, half are women and half are men. Broad-nosed and lean-nosed. Three (or four?) moustached, no beards. Neatly dressed. The men’s suits somewhat oversized. A serious occasion, hardly any smile.
I happen to see some resemblance in present family members yet that might be imagination. Actually it is all about imagination.
Moeten we echt een oorlog beginnen? Wat armzalig. Mensen, militairen en burgers, dood laten gaan om de baas te zijn. Om vermeende vernedering te wreken. In deze tijd. Beschaving heet dat. Aan de grens van Europa dat de mond vol heeft van vrede. Hoewel, met migranten weten we ons ook geen raad.
Loopgraven met gepotdekselde planken, soldaten met kalasjnikovs. Zonder dat zou het een plaatje zijn uit de eerste wereldoorlog. Hoe is het mogelijk.
foto Tyler Hicks/The New York Times
Ik tref het wel. Ik ben volstrekt middle of the road: wit, man, boomer, kaal 1 mtr 75. Hét model waar alles op is afgestemd. Een algoritme op zich. Ik heb wel bloedgroep AB+, dat is tenminste nog iets bijzonders. Valt nog mee dat ik niet op de gemiddelde Nederlander lijk, getuige het plaatje. Want ieder mens wil zo graag uniek zijn.
Vijftien jaar geleden maakten we een reis door de Baltische Staten. Ik dacht daaraan toen ik in een verhaal opschreef dat dit huis wel eens Klein Livonia genoemd wordt. Livonia was een oud rijk dat delen van Letland en Estland besloeg. Ik kocht er toen een stuk barnsteen, amber. Amber is hars waarin alles dat er in terecht kwam, mee is gestold.
Je kunt wegdromen als je de inhoud bekijkt. Alsof er van alles nog in beweegt. Tientallen miljoenen jaren oud leven zit erin en ik heb het gewoon. Het schijnt ook nog alle mogelijke heilzame werking te hebben. Wat precies? Geen idee.
Zelden zo’n sloom begin van het jaar meegemaakt. De dagen worden langer maar de winst ervan wordt teniet gedaan doordat de zon er niet aan te pas komt. Regen en dreigende regen. Voor het koudegevoel moeten we het doen met de Elfstedentocht van 25 jaar geleden. De besmettingen lopen weer op. Opstaan is een crime. Er doet zich weinig voor. Wat zou het ook, als we geen vuurwerk mogen afsteken doen we het toch.
Je weet ook dat het weer zo anders kan zijn. Denk aan vorig jaar, het einde van het kabinet en de bestorming van het Capitool, allebei democratische hoogstandjes.
Het wordt vast beter.
Heb een mooi, gezond, gelukkig nieuw jaar.
