J. reageerde op mijn laatste blog. Ik mocht wel wat vriendelijker zijn voor boeren. We mailen op en neer over onze meningen. Ik zal wat genuanceerder zijn.
Was die dag in de uiterwaarden. Een 'onbekende' wereld. Met een gastvrije boer. Hij had de nodige aanmerkingen op het doen en laten van de ambtenaren en uitvoerders van organisaties als Rijkswaterstaat, Staatsbosbeheer en anderen, met wie hij te maken heeft.
Verleidelijk om in te stemmen. Maar ook zij hebben reden om het te doen zoals ze het doen. Niet alles is onzin.
Een van die noviteiten bijvoorbeeld zijn de dode bomen die in de nieuwe geulen worden afgezonken. Door de droogte komen ze nu vrij te liggen. Ze zijn bedoeld om een mini-habitat te creëren voor de waterdiertjes. Ze moeten natuurljik niet afdrijven en daarom liggen vast met kettingen. “Kruiwagens vol”. Ziet er wel een beetje vreemd en kunstmatig uit. Daar kun je hartelijk om grinniken. Toch is het zo gek nog niet.

Nooit gedacht dat ik de Tour zo leuk zou vinden. Schaam me er een beetje voor, al dat commerciële geweld. Ik heb een paar etappes voor een groot deel gezien. Het geluid soms afgezet, dan is het net Rail Away.
Er waren dit jaar ook wel een aantal bijzondere momenten. Vooral natuurlijk met Pogacar, Vingegaard en Van Aert. Die Jumboos. Net of het Nederlanders zijn. Als dat geen reclame is! Nog beter dan de blokkades door de boeren.
Gisteren de finish van een etappe. Een outsider, Laporte, dendert over de kopgroep heen. Een van hen heeft er zo weinig weet van dat hij nog even achteromkijkt om te zien wat hij kan verwachten. Maar hij is al geklopt.

En dat in een van die godvrezende en oranjeminnende gemeenten in ons land waar de echte 'rentmeesters der aarde' wonen. In Lichtmis hing alles vol met omgekeerde vlaggen en op weg naar Rouveen, waar ik een vergadering had over de Boerderijstichting Staphorst – nog steeds ‘in oprichting’ - hield het maar niet op. Slogans, lijken wel bijbelspreuken. Zeg maar Jesaja 25:6. ‘Je moet goed weten, zonder boeren geen eten.’ Denk trouwens dat de helft van de niet-boeren-vlaggen ook op de kop hangen als men de echte prijs voor het vlees moet gaan betalen zodat boeren en natuur er ook nog wat aan hebben.
Weer gaat het niet lukken om de kaalslag van het landschap en de natuur, de verschraling die iedereen moet zien, en het agro-industriële complex op een fatsoenlijke manier te keren. Sabotage zoals altijd.

Mooi zoals Sanne, het toneelstuk dat we gisterenavond zagen, werd neergezet. Alle ingrediënten om er een gedenkwaardig geheel van te maken zaten erin. Het was een stuk over de boerenproblematiek van nu in de taal van een boerenklucht, veel emotie, voorspelbare grapjes en personages, karikaturen (vooral van niet-boeren) en veel effecten. Tot de onvermijdelijke trekkers toe. Goed gebruik van film en muziek. En het geheel geweldig georganiseerd. Alleen te weinig & slecht eten. Een boerenmaaltijd?
Maar ik heb me zelden zo gepiepeld gevoeld. We zijn gebruikt om voor het zielige verhaal van de boeren te applaudisseren met een spandoek van FDF - die het doen met de fascisten van FvD - voor mijn neus. Opgejut door jonge boeren. Wie krijgt niet direct een brok in de keel als die geen toekomst (zouden) hebben? En dat alles onder de slogan 'Samen Doen’.
Uiteindelijk een en al gif. Als je niet meedoet dan ben je tegen ons. Klote avond.

Hoezo het leven beteren na corona? We zijn weer terug bij ervoor. In alles waarin wij niet zelf bepalen wat er gebeurt maar het geweld van het geld en belangen. Toerisme. Natuurlijk kunnen we kiezen maar de combinatie ‘ik heb al zolang niets meer gemogen’ en de aantrekkelijkheid van de zon, het vertier, de eindeloze mogelijkheden laat zich nauwelijks weerstaan. Zo ook in en rond de Biënnale in Venetie waar wij afgelopen twee weken waren.
We zijn dus niet beter alleen zeggen we met minder (vertier, comfort) toe te kunnen.
De stad, de vaporetto’s waren weer afgeladen vol. Toppunt was het schiereiland van Jesolo. Het Lido de Jesolo is een landtong van zo’n 15 km lang en smal, met 15 km auto’s, mensen en campings. De kampeermiddelen worden ook steeds groter en luxer.
We kampeerden er op een kleine boerencamping. En ons kampeermiddel lijkt steeds kleiner te worden.

Ben in Venetië, een Biënnale van schoonheid, vrouwelijkheid en heel veel nieuwe kunstenaars. Ben als man heel anders gewend. Zo wie zo nog wat ongemakkelijk om hier te zijn waar we met zijn allen - zelfs zonder cruiseschepen - de stad weer overspoelen alsof er niets is gebeurd. Goed om vandaag een van de “tuinen van verwondering” te bezoeken. Een rondleiding langs beelden en objecten in een park/olijfgaard bij Pistoia. Wat een verstilling. Stel je voor dat je een beeld mag kiezen voor in de tuin. Misschien wel dat van de wachters / lijkkisten / mummies / grafstenen van de Poolse Abakanowicz, een van de enkele vrouwelijke kunstenaars onder alle illustere mannen.

Hemelvaartdagen. Met al die anderen een paar dagen weg, bijna in de file gestaan. In Weert op de camping met familie. Er was minder goed weer beloofd. Dat viel mee, valt altijd mee als je toch buiten bent.
Op zoek naar het openluchttheater de Lichtenberg. Verboden toegang, hekken en prikkeldraad. Graffiti. Kleinzoon fotografeerde het clandistien.
En de dag erna naar het paradijs van Koen van Mechelen in Genk, Labiomista. Een nieuwe dierentuin / tuin voor dieren, maar dan heel anders.
Tenslotte gisteren de laatste van drie voorstellingen van ‘de Vonderhoek’ in Delden meegemaakt. De Buurt wordt steeds beter. Mooi om te beleven.

Wil je niet in je gazon hebben. Mollengangen vermoed ik die door droogte goed zichtbaar zijn. Of woelratten. Zal wel geen gelekte round-up of een ander middel zijn. Voorbode van de echte droogte die er nog aan schijnt te komen? De ondergrond wordt weer zichtbaar.

Gisteren speelden we de try-out van ‘de Vonderhoek gaat op de schop’. Op een boerderij in Tonden. In de voergang van loopstal waar rondom zo’n 80 melkvee en 30 jongvee stond. Het melkvee was tevreden, het jongvee onrustig. De robot zoemde en siste de hele voorstelling.
Try-outs zijn bedoeld om te ervaren hoe het stuk wordt gespeeld en beleefd. We hebben er goed gebruik van gemaakt.
Het stuk is serious business, weliswaar de actualiteit van een paar maanden geleden. Wat dat betreft zou je de spelers iedere week een nieuwe tekst willen geven zoveel is er aan de hand, ook in de Vonderhoek.
De liefde in de tweede heft maakte veel goed.
Verstaanbaarheid was een dingetje. Zoals de geluidsman zei: als je geluid wil versterken dan moet je dat wel hebben - dus duidelijke stemmen - en je zou niet het achtergrond geluid willen versterken.
Maar een mooie, eenvoudige enscenering, passende intermezzo’s, de spelers zijn goed gecast en hebben er schik in.
Het gaat echt wat worden.

Kom de laatste tijd vaker in een situatie waarin ik mag adviseren over projecten en besturen. Het valt me op dat er twee tradities zijn. Twee uitersten met alles ertussen.
Aan de ene kant de besturen die alles formeel willen regelen, dicht tegen de overheid en haar geldpotten aan schurken, voor het grote geld gaat. Een bestuur heeft waar in ieder geval een oud-burgemeester en vergelijkbare ex-bobo’s in zit en dat pas in actie komt als dat grote geld er ook daadwerkelijk is. Dan trouwens merken dat ze in een bureaucratisch geheel terecht zijn gekomen en het ook nog moeten uitvoeren. Leader is voor mij altijd het voorbeeld. Een innovatiefonds, een groeifonds moet noodgedwongen veel van het geld besteden aan het beheer in plaats van ‘het werk’. Herzberger vandaag in de haar NRC Column.
Aan de andere kant het bestuur dat uit een paar halve zolen bestaat die soms tegen onkosten met de middelen die er zijn mensen enthousiasmeert. Niks overheid, niks groot geld (en zeker geen Leader), niks werkgroep om de werkgroep. Geen oud-burgemeester maar een netwerker.
De laatste constructie past in deze tijd qua organisatie maar alle miljarden die op de plank liggen vragen juist om al die vastleggende structuren die corruptie zozeer in de hand werken dat een circus aan controles nodig zijn.
Goh, ik wou dat er wat kleingeld voor al die kleine, schamele maar zo belangrijke projecten overbleef. Dan zijn de mensen erbij ook wel te vinden. De groten mogen alle miljarden hebben.

In de winter had ik 'n heg teruggesnoeid. Niet zo’n klein beetje, soms wel een meter. Gisteren de strook die vrijkwam met gras ingezaaid.
Vandaag is het zo koud en winderig. Die graszaadjes zullen wel balen. Liggen ze daar op de koude grond, zonder beschutting. Voordeel is dan wel dat ze niet worden opgepikt door de vogels want die denken, hoe kan iemand nu gras zaaien. Dat verwacht je toch niet.
Een foto van het snoeigeweld deze winter.

Die oorlog is echt ouderwets. Alles kapotschieten, ingraven, loopgraven, bevoorrading die mis gaat, tanks die vast komen te zitten, propaganda als belangrijke wapen. Net of men 50 jaar stil is blijven staan. Een oud adagium luidt, met kennis van de vorige oorlog gaat een generaal een nieuwe oorlog in. Sebald beschrijft dat voor Fort Breendonk bij Antwerpen. De Golfoorlog liet in ieder geval nog van die precisiebombardementen zien, die waarschijnlijk ook vooral voor de PR waren.
Het is maar goed dat het zo gaat want met nieuwe wapens zou de ramp veel groter zijn.

Omdat de keuken wordt geschilderd gingen we uit eten. In een restaurant waar we vaker komen. Je kunt er tot de Kroon gaan. Mooie ruimte met, buiten, loungebanken en bescheiden versierselen. Vriendelijk welkom geheten, de jassen worden aangenomen en voor ons opgehangen. Er zijn twee grote gezelschappen, een paar tafeltjes zijn bezet. Het hotelschool-meisje is netjes tuttig.
Ik bestel de zeebaars, vrouw een tournedos. In kleine lettertjes staat er dat die €5,- meer kost dan de rib-eye in dezelfde regel. Slim: lekker gemaakt en dan pas zien dat die zoveel duurder is.
De zeebaars ligt huid-boven. De huid is krokant maar het bedje waar alles op moet liggen is door de wat slappe zeebaars wat soggy: een kwakje cokosrijst, een paar mini-tomaatjes - het heet, zie ik, tomatensalsa -, 2 dikke groene asperges en twee hele, hele dunne. Die zullen ze in de keuken vast we wattenstaafjes noemen. De tournedos is niet schroeiheet, lauw zelfs. Als vrouw er wat van zegt als er, zoals dat past, gevraagd wordt of alles naar wens is, krijgt ze te horen dat ze dat direct had moeten zeggen want dan hadden ze er wat aan kunnen doen: opwarmen in de magnetron zeker. Nu krijgen we de koffie kadoo. We nemen nog een dessert. Twee keer dame blanche. Ik ken die als een schaaltje met bolletjes ijs, warme donkere chocoladesaus apart, slagroom en soms een koekje. Hier is het een erg lelijke coupe met onderin een Hanos melange van bastonje, chocoladeachtige kruimels. Twee bolletjes ijs en twee plaatjes pure chocolade-met-zeezout. Geen slagroom. En de saus is melkchocolade die niet stolt en zorgt voor een drabberig geheel onderin. Mierzoet. Met alle extra’s bij de koffie hebben we de suikers voor de hele week weer binnen. De rekening, € 90,-, daar moeten we op wachten en we besluiten vóór af te rekenen. De jassen moeten we zelf ophalen.
De horeca heeft het niet makkelijk. Personeelstekort alom en dan moet je gebruik maken van alle pasklare melanges en ingrediënten. Als je niet uitkijkt wordt koken dan het in elkaar zetten van een Hello Fresh maaltijd op een bedje van gastvrijheid.

Bij de theaterproductie ‘De Vonderhoek gaat op de schop’ moeten we, door het wegvallen van de beoogde speler, op korte termijn een waardige vervanging vinden voor de rol van Michiel.
Michiel speelt een vooruitstrevende jongeman, bijna afgestudeerd in Wageningen, die na zijn studie het landbouwbedrijf thuis over zal nemen maar daarbij wel een andere kant uit wil gaan dan zijn vader die nu het melkveebedrijf heeft. Hij is vaak thuis en over de landbouw hebben ze de nodige onenigheid. Omdat zijn vader ziek wordt moet Michiel het bedrijf eerder dan gepland waarschijnlijk overnemen. Ondanks het verschil van inzicht is Michiel graag in de Vonderhoek vooral omdat zijn buurmeisje met wie hij vroeger al goed kon opschieten daar woont. Ze vinden elkaar aardig ….
Misschien heb je een tip. Misschien wil je de rol zelf wel spelen. Laat maar weten, dan krijg je meer informatie.

Ik vind schrijven leuk. Misschien had ik er mijn beroep van moeten maken maar dan had ik waarschijnlijk de inhoud gemist, je ergens in vastbijten. Je moet ook goed kunnen schrijven. Na de middelbare school had ik heel veel moeite met fatsoenlijk Nederlands schrijven want als je vreemde talen, met name de klassieken moet vertalen dan leer je alleen maar krom Nederlands. Het heeft jaren gekost voor ik van die vertaler-taal afkwam. En er is nu nog genoeg aan te merken op zinsbouw, ritme, afwisseling, woordgebruik. Noem maar op. Maar met een goede eindredactie kom ik een heel eind.
Een verhaal waar ik trots op ben is het Sebaldiaans verslag van onze wandeling in Norfolk afgelopen september dat als een artikel is verschenen in de januari- en februari-editie van Geografie, het blad van het KNAG.
Hier de link naar het hele artikel.

For this occasion, the blog is in English since there might be non-Dutch speaking readers.
I got this festive photo from Sarah, a great granddaughter of Francis Colby Walworth who is seen seated in the middle of her extended family, celebrating her 80th birthday, around the 1930's. Sarah’s mother Mary is in the picture the somewhat dreamy girl - the only one with a bow in her hair -, sitting in the front row in the middle.
Lies stayed during her year-out on an AFS program with Sarah’s family in North Tonawanda, NY. We still cherish the contacts we have with this loving US family.
I fantasize, seeing a photo like this. Family relations, status, profession, appearance, health, clothing. Personal traits as happiness, maturity, all those characteristics, some of which might well be visible. 44 Persons, half are women and half are men. Broad-nosed and lean-nosed. Three (or four?) moustached, no beards. Neatly dressed. The men’s suits somewhat oversized. A serious occasion, hardly any smile.
I happen to see some resemblance in present family members yet that might be imagination. Actually it is all about imagination.

Ik tref het wel. Ik ben volstrekt middle of the road: wit, man, boomer, kaal 1 mtr 75. Hét model waar alles op is afgestemd. Een algoritme op zich. Ik heb wel bloedgroep AB+, dat is tenminste nog iets bijzonders. Valt nog mee dat ik niet op de gemiddelde Nederlander lijk, getuige het plaatje. Want ieder mens wil zo graag uniek zijn.

Zelden zo’n sloom begin van het jaar meegemaakt. De dagen worden langer maar de winst ervan wordt teniet gedaan doordat de zon er niet aan te pas komt. Regen en dreigende regen. Voor het koudegevoel moeten we het doen met de Elfstedentocht van 25 jaar geleden. De besmettingen lopen weer op. Opstaan is een crime. Er doet zich weinig voor. Wat zou het ook, als we geen vuurwerk mogen afsteken doen we het toch.
Je weet ook dat het weer zo anders kan zijn. Denk aan vorig jaar, het einde van het kabinet en de bestorming van het Capitool, allebei democratische hoogstandjes.
Het wordt vast beter.