Af en toe kom je van die bijzondere foto’s tegen. Lars von Trier, Bergman ensceneringen. De gezichtsuitdrukkingen: angst, benepenheid, argwaan. Niemand die ook maar iets lacht. Toch, eentje, derde van rechts boven. Ietsje Een paar families, zeker de vrouwen. Allemaal dezelfde koppen. Drie heel belangrijke mannen; de organist achter het harmonium, de dirigent achter de lessenaar met een sigaar in de mond en de voorzitter met een witte kraag en de hamer. Een paar ‘noncha’s’: jas los maar verder in de plooi. Niemand van de mannen is kaal. De voorzitter een beetje. Dat hoort ook.
In ieder geval een koor, een kerkkoor. Protestants christelijk. Opgesteld aan de achterkant van de consistorie? En het paste precies achter de paaltjes.
Zoals alles past. Wat een keurslijf.

De eerste editie van eerste IJsselFilmFestival was een experience. Denk dat de meeste bezoekers het als positief hebben ervaren maar als je je er zo in vastbijt als ik doe dan wringt iedere oneffenheid. Nu dus druk met aanpassingen om nog beter voor de dag te komen in Terwolde, een thuiswedstrijd die toch nauwelijks zo voelt. Het gaat om de IJssel.
Het avondprogramma had een beetje de surrealistische sfeer van de foto à la Richter.

Een mooie week. Inspirerend. Dat moet ook wel als je in vijf dagen de triennales van Kortrijk en Brugge, Watou 2021 en Beaufort ziet. We hadden er na anderhalf jaar echt zin in.
Watou viel tegen. Poperinge is te gretig om het festival te behouden lijkt het en Watou wordt te druk en de huizen die Watou zo bijzonder maakten, zijn er niet meer.
Kortrijk en ook Brugge hadden heel mooie werken en locaties. Hoe kun je een stad beter beleven dan door net alle must-see plekken te missen? Vaak was er een weldadige rust.
En Beaufort? De beelden moesten de architectonische lelijkheid van de kust compenseren. Het lukte meestal.
En dat alles met als basis een wei waar we in te hoog gras kampeerden. Prijs kwaliteit klopte niet helemaal zullen we maar zeggen. Gelukkig bleef het droger dan voorspeld.

Kamperen in Zulte

Storyboard schilderij (Robert Devriendt)

In de tuin van Gezelle was een oude ceder in de steigers gezet (Hector Zamora)

Zeespiegelstijging, steenmannetje (Rosa Barba)

Dive, de snelweg die in zee eindigt (Ruben Bellinkx)

Past precies. De vaalgier op de rotonde (Jimmy Durham)

De laatste tijd krijg ik veel heiligheid mee. Een paar weken geleden Steyl en afgelopen zondag 'Kunst in de de Heilige Driehoek' in Oosterhout. Heel mooi en toegankelijk, misschien te.
Blijkbaar is dat bijzonder, de resten van de ordes en congregaties die zoveel erfgoed hebben achtergelaten. Als tegenwicht vorige week Joep van Lieshout die zijn eigen interpretatie heeft van leven en dood.

Routines, heerlijk. Dat moet zo blijven want er is al genoeg om over na te denken en te beslissen.
Iedere dag scheren met dezelfde zeep en bekende mesjes. Maar de fabrikanten laten je ook daar niet met rust. Gebruik Gilette Mach3. Op de houder past een bepaald type mesje. Maar er is iedere keer weer wat nieuws: 3 mesjes, vier mesjes, blauwe glij-strip, overal blauwe strips. Maar de verpakking is dicht. Sta je daar voor het rek te kijken. Turbo? En laat iemand anders maar eens mesjes voor je meebrengen. Gegarandeerd de foute. En of ze beter worden? Langer meegaan? In ieder geval altijd duurder.
Routine is gebouwd op het vertrouwen dat het altijd hetzelfde blijft.

File op de Heegsestraat. Caravans, bussen, bestelwagens met aanhanger-met-crosswagen, een gewone auto. Alles stond te wachten om toegelaten te worden tot het nieuwe autocrossterrein voor de jaarlijkse crosswedstrijd. Levert op zijn minst een verdichte bodem. Een vorm van carbon farming zullen we maar zeggen.
Wij hadden de tweede try-out van ‘Als dat alles voorbij is …’ Een mooie voorstelling waar we mee on-tour gaan. Volgende week de première.
Zal wat minder overlast geven en mogelijk bezinning. Ieder zijn ding?

Woensdagavond was de try-out van de voorstelling “Als dit alles voorbij is …’. Aandacht voor de MKZ die hier 20 jaar terug huishield en de corona nu. Het was een mooi optreden van de 3 spelers. Duidelijk en overtuigd, mooie enscenering van Gerja Meima. Inhoudelijk sterk. Benieuwd hoe de uitvoering gaan lukken want hoe moe zijn we inmiddels van alle onheil? We willen weer gewoon onbezorgd zijn en ook zo leven.
Of kan nog even nadenken geen kwaad.

Spelers met regisseur (2e van links) en eigenaar locatie, EJ Aalpoel (midden)

Jaren geleden gingen twee medewerkers bij het Tropeninstituut een nieuw cursuseenheid oprichten die redelijk zelfstandig moest opereren. Er ontstond een dikke ruzie omdat de ene, die iets meer guts had begon met het logo en de lay-out van het briefpapier. Dat hij bezig was met de vormgeving van het streepje-rechtsboven-op-de-bladzijde werd een breekpunt voor de ander die zich helemaal op de inhoud van de nieuwe cursussen richtte.
Ik moest er aan de denken nu we al wel een promojasje hebben voor het IJsselFilmFestival eind augustus, begin september maar nog zitten te worstelen met de opzet van het geheel. Ik weet nu dat beide belangrijk zijn en dat een zicht op hoe je het wil verkopen even belangrijk is dan wat. En dan moet je soms aan de achterkant beginnen.

'De Vonderhoek gaat op de schop', daar gaan we mee aan de slag. Joppe tekende alvast de portretten van de spelers. De echte moeten we nog wel vinden, naast al die andere dingen die moeten gebeuren. Maar het begin is er. Vind je je lijken op een van de getekende portretten en je wil meespelen of meedoen, welkom.

Je hebt staatslieden, politici en managers. Rutte is vooral de laatste. In ieder geval geen staatsman.
Moet kunnen. Maar als je na drie weken ‘diep’ nadenken niet verder komt dan de schamele ‘radicale’ ideeën die Tweebeeke gisteren aan hem wist te ontfutselen dan is zelfs de premier als manager door de mand gezakt. Goede managers hebben een visie op de toekomst maar daar hoef je bij hem niet mee aan te komen. Teveel vooruitkijken is zo wie zo maar ongemakkelijk.
Hoop van harte dat we - na deze vlijnmscherpe analyse - zonder hem verder mogen.

We gaan aan de slag met de Vonderhoek, het utopische blijspel over het nieuwe platteland, over alles wat er staat te gebeuren. De tekst is klaar - nou ja, er zal nog wel aan worden gesleuteld - en twee van de vier filmpjes. Nu moeten we spelers vinden en alvast speelplekken voor straks. Voor de promotie ga ik samen met Seif en Aktham, twee kleinkinderen, een stop-motion filmpje maken. Op de foto een paar van de props. De bouwplaat voor een veenkoloniale boerderij had ik nog liggen.
Morgen maken we de opnames. Nooit te oud om te leren. Ben benieuwd.

Ieder jaar weer iets bijzonders als de compost is omgezet en de bomen weer hun bemesting hebben. Heb me een beetje ingehouden want ik begreep dat ik te scheutig was met de compost. Dan worden de bomen lui.

Prachtige Netflix serie gezien. Bir Başkadır. Te vertalen als ‘het is anders, een ander zijn, is een ander’. De Engelse titel Ethos kan ik me ook wel voorstellen. Het is een dromerig verteld, soms heel hard verteld verhaal, een mozaïek van karakters. Vaak uitgetekend in hun onderlinge relaties, onderdeel van de groep. Een mooi verhaal over het moderne en traditionele, geloof en seculier, man vrouw, jong en oud, intellectueel en ongeletterd, stad en platteland. Op het sentimentele af maar toch ook weer niet. Zonder oordelen.
Vanuit het besef dat alles anders is of kan zijn, past deze foto ook wel. Met Pasen werden in Staphorst de gordijnen voor de ramen van een gele rand voorzien. Eerder gebeurde dat door de gordijnen om te draaien zodat de ongebleekte kant - vaak een beetje crèmekleurig - in het zicht kwam. Nu dus met een eigen versiering. Maar ook dit anders zijn verdwijnt. Was nog maar bij drie boerderijen te zien.
Hoe mooi kan anders zijn, zijn.

Heb een eerste prik gehad. Even ervaring delen. Als je de uitnodiging krijgt, registreer dan via de website. Snel, eitje - als je weet hoe de DIGID app werkt - en blijkbaar is er wat te kiezen. Binnen vier dagen kon ik terecht. In de buurt nog wel. Prikken als een warme douche. Zoveel voorkomendheid en begeleiding. In een bijna lege sporthal.
Eigenlijk draagt dit bericht natuurlijk ook weer bij aan al die verhalen over wat er fout gaat. in dit geval dus wat er goed gaat.
Dank, dank.

Rutte gaat steeds meer, zelfs fysiek op Hekking lijken. Kees van Kooten als de opdringerige wethouder. Die moest nog vechten om in beeld te blijven. Rutte hoeft dat niet. Ondanks Groningen, toeslagenaffaire … noem maar op. Wordt zelfs nog groter. Zelfs in Groningen.
Asscher trok zijn consequenties, Rutte niet. Blijft gewoon zitten en vindt het allemaal heel erg.
En rechts marcheert verder. Bijna 20% van de stemmen. De griezels.
Voor ieder issue hebben nu een splinter.
Het was een campagne die steeds meer op de tv zelf gaat lijken. Vooral praten over het praten: wie praat en waar en met wie en wat levert het op en wat is het format.
Alleen Kaag was nog een beetje authentiek. Hoelang nog.
Als gebruikelijk zaten de voorspellers er ver naast.
Om somber van te worden. Niet te lang.

De laatste twee weken is CLIJ ontdekt. Mijn stichting die privé initiatieven op het gebied van Cultuur en Leefbaarheid in de IJsselvallei - CLIJ dus - ondersteunt en soms zelfs mogelijk maakt.
Ten tijde van de IJssel biënnale komende zomer is er ook een programma met culturele activiteiten, zeg maar een randprogramma. Ik draag er ook aan bij met het IJsselFilmFestival waar ik deze dagen een website voor maakte.
En ben dus benaderd door vier andere initiatieven waarvoor CLIJ ondersteuning wil bieden.
Mooi om al die energie weer te zien.

Ben apetrots. Ik heb zomaar een toneelstuk geschreven. Nou ja, zo maar. Na drie keer aanzetten. Ik kondigde het al eerder aan. Het is gelukt. Nu moet er, zoals iemand zei, theater van worden gemaakt. Want ik heb er alles en waarschijnlijk teveel, ingestopt wat op het platteland aan de orde is. Landbouw in alle smaken, erfgoed, maatschappelijke ontwikkeling, duurzame energie, de wateropgave, recreatie, kunst, wappies, de ‘verdozing’ en niet te vergeten liefde. Een caleidoscopisch, utopisch blijspel. Gebiedsontwikkeling zoals het zou moeten.
Het eindproduct is een kaart van de nieuwe Vonder (andere naam?) die nu (professioneel) getekend wordt. Ik maakte daarvoor deze schets.

Een ervaring rijker. Drie kleinkinderen een dag mogen onderwijzen. Kennisgemaakt met het basisonderwijs van nu, op afstand. En het is niet het ‘afstandsonderwijs’ waar we het vroeger over hadden.
Meet’s, allemaal filmpjes, animaties, spellen, gym-op-afstand en prijzenkasten. We waren niet gewend dus daar zal het aan liggen dat we na een dag extra moe waren.
Respect voor alle moeders en vaders die dit er naast hun eigen werk bij moeten doen. Thuis. En waarschijnlijk met minder voorzieningen dan wij hadden.
Gun iedereen dat dit de laatste lockdown voor de basisscholen was.

Vandaag staat er in het zaterdagmagazine van het Reformatorisch Dagblad een verslag van het fotoproject Schoonheid en Troost dat ik organiseerde voor Stichting IJsselhoeven in het voorjaar van 2020. Lang geleden.
Want hoe anders is de sfeer, de stemming nu. Avondklok, nieuwe varianten, vaccins die we elkaar uit de handen rukken. Het duurt en duurt. We moeten het hebben van de wanten van Bernie Sanders en blijkbaar de profvoetbalwedstrijden die wel door mogen gaan. Schrale troost. Dan is het optreden van Amanda Gorman, het beeld van al die vlaggen in plaats van mensen op de Mall, maar ook een plaatje van een project van Roosegaarde zo welkom. Een veld prei met de kleuren van de industriële productie. Schoonheid is wel wat waard.

Ben de zes episodes van Years and Years, een serie die de twee superproducenten HBO en de BBC samen maakten, aan ’t kijken. Ik schrik van de actualiteit. De tweede termijn van Trump is gelukkig nu niet gelukt maar in de nadagen van zijn fictieve tweede ambtstermijn gooit hij nog een atoombom op een Chinees eiland voor de kust van Vietnam. We hebben nog 10 dagen Trump te gaan.
En Vivienne Rook (Emma Thomson) is de nieuwe Trump met haar eigen TV kanaal en dagelijkse schandalen.
Misschien moet ik na drie episodes maar ophouden want als het nog voorspellender wordt …..?