Prachtige Netflix serie gezien. Bir Başkadır. Te vertalen als ‘het is anders, een ander zijn, is een ander’. De Engelse titel Ethos kan ik me ook wel voorstellen. Het is een dromerig verteld, soms heel hard verteld verhaal, een mozaïek van karakters. Vaak uitgetekend in hun onderlinge relaties, onderdeel van de groep. Een mooi verhaal over het moderne en traditionele, geloof en seculier, man vrouw, jong en oud, intellectueel en ongeletterd, stad en platteland. Op het sentimentele af maar toch ook weer niet. Zonder oordelen.
Vanuit het besef dat alles anders is of kan zijn, past deze foto ook wel. Met Pasen werden in Staphorst de gordijnen voor de ramen van een gele rand voorzien. Eerder gebeurde dat door de gordijnen om te draaien zodat de ongebleekte kant - vaak een beetje crèmekleurig - in het zicht kwam. Nu dus met een eigen versiering. Maar ook dit  anders zijn verdwijnt. Was nog maar bij drie boerderijen te zien.
Hoe mooi kan anders zijn, zijn.

Heb een eerste prik gehad. Even ervaring delen. Als je de uitnodiging krijgt, registreer dan via de website. Snel, eitje - als je weet hoe de DIGID app werkt - en blijkbaar is er wat te kiezen. Binnen vier dagen kon ik terecht. In de buurt nog wel. Prikken als een warme douche. Zoveel voorkomendheid en begeleiding. In een bijna lege sporthal.
Eigenlijk draagt dit bericht natuurlijk ook weer bij aan al die verhalen over wat er fout gaat. in dit geval dus wat er goed gaat.
Dank, dank.

Rutte gaat steeds meer, zelfs fysiek op Hekking lijken. Kees van Kooten als de opdringerige wethouder. Die moest nog vechten om in beeld te blijven. Rutte hoeft dat niet. Ondanks Groningen, toeslagenaffaire … noem maar op. Wordt zelfs nog groter. Zelfs in Groningen.
Asscher trok zijn consequenties, Rutte niet. Blijft gewoon zitten en vindt het allemaal heel erg.
En rechts marcheert verder. Bijna 20% van de stemmen. De griezels.
Voor ieder issue hebben nu een splinter.
Het was een campagne die steeds meer op de tv zelf gaat lijken. Vooral praten over het praten: wie praat en waar en met wie en wat levert het op en wat is het format.
Alleen Kaag was nog een beetje authentiek. Hoelang nog.
Als gebruikelijk zaten de voorspellers er ver naast.
Om somber van te worden. Niet te lang.

De laatste twee weken is CLIJ ontdekt. Mijn stichting die privé initiatieven op het gebied van Cultuur en Leefbaarheid in de IJsselvallei - CLIJ dus - ondersteunt en soms zelfs mogelijk maakt.
Ten tijde van de IJssel biënnale komende zomer is er ook een programma met culturele activiteiten, zeg maar een randprogramma. Ik draag er ook aan bij met het IJsselFilmFestival waar ik deze dagen een website voor maakte.
En ben dus benaderd door vier andere initiatieven waarvoor CLIJ ondersteuning wil bieden.
Mooi om al die energie weer te zien. 

Ben apetrots. Ik heb zomaar een toneelstuk geschreven. Nou ja, zo maar. Na drie keer aanzetten. Ik kondigde het al eerder aan. Het is gelukt. Nu moet er, zoals iemand zei, theater van worden gemaakt. Want ik heb er alles en waarschijnlijk teveel, ingestopt wat op het platteland aan de orde is. Landbouw in alle smaken, erfgoed, maatschappelijke ontwikkeling, duurzame energie, de wateropgave, recreatie, kunst, wappies, de ‘verdozing’ en niet te vergeten liefde. Een caleidoscopisch, utopisch blijspel. Gebiedsontwikkeling zoals het zou moeten.
Het eindproduct is een kaart van de nieuwe Vonder (andere naam?) die nu (professioneel) getekend wordt. Ik maakte daarvoor deze schets.

Een ervaring rijker. Drie kleinkinderen een dag mogen onderwijzen. Kennisgemaakt met het basisonderwijs van nu, op afstand. En het is niet het ‘afstandsonderwijs’ waar we het vroeger over hadden.
Meet’s, allemaal filmpjes, animaties, spellen, gym-op-afstand en prijzenkasten. We waren niet gewend dus daar zal het aan liggen dat we na een dag extra moe waren.
Respect voor alle moeders en vaders die dit er naast hun eigen werk bij moeten doen. Thuis. En waarschijnlijk met minder voorzieningen dan wij hadden.
Gun iedereen dat dit de laatste lockdown voor de basisscholen was.

Vandaag staat er in het zaterdagmagazine van het Reformatorisch Dagblad een verslag van het fotoproject Schoonheid en Troost dat ik organiseerde voor Stichting IJsselhoeven in het voorjaar van 2020. Lang geleden.
Want hoe anders is de sfeer, de stemming nu. Avondklok, nieuwe varianten, vaccins die we elkaar uit de handen rukken. Het duurt en duurt. We moeten het hebben van de wanten van Bernie Sanders en blijkbaar de profvoetbalwedstrijden die wel door mogen gaan. Schrale troost. Dan is het optreden van Amanda Gorman, het beeld van al die vlaggen in plaats van mensen op de Mall, maar ook een plaatje van een project van Roosegaarde zo welkom. Een veld prei met de kleuren van de industriële productie. Schoonheid is wel wat waard.

Ben de zes episodes van Years and Years, een serie die de twee superproducenten HBO en de BBC samen maakten, aan ’t kijken. Ik schrik van de actualiteit. De tweede termijn van Trump is gelukkig nu niet gelukt maar in de nadagen van zijn fictieve tweede ambtstermijn gooit hij nog een atoombom op een Chinees eiland voor de kust van Vietnam. We hebben nog 10 dagen Trump te gaan.
En Vivienne Rook (Emma Thomson) is de nieuwe Trump met haar eigen TV kanaal en dagelijkse schandalen. 
Misschien moet ik na drie episodes maar ophouden want als het nog voorspellender wordt …..?