Zag vorige week in Bochum een indrukwekkende nieuwe voorstelling (een muziektheatervoorstelling met liedteksten van PJ Harvey) van Ivo van Hove, de uitgerangeerde regisseur van het ITA in Amsterdam. Grensoverschrijding. We vroegen ons na de voorstelling – rauw, hard, intensief, meesterlijk, uitdagend, lieflijk, groots – af of het lukt zo’n voorstelling te maken zonder grensoverschrijding. Ik betwijfel of je iemand tot een wereldprestatie krijgt zonder over de streep te gaan, maar dan met respect en een doel. Soms zul je daar als speler niet in passen en moet het dus ook niet zover laten komen.
Maar laat meesters, meesters blijven. Niet voor hun eigen maar voor de goede zaak of voor de kunst. We hebben er al zo weinig.

Nooit gedacht dat ik ooit nog eens een kabouter-achtig iets in de tuin zou zetten maar ziehier. Het beeldje 'de optimist' van de Duitse kunstenaar Ottmar Hörl staat er, helemaal niet misplaatst. Goudgespoten nog wel.
Moet even niet denken aan het duimpje van Trump of zijn vuistje. Dat wordt steeds meer een karikatuur. Een kabouter is dat natuurlijk ook. Iets onschuldiger.

Afgelopen weekend was de try-out van Het landschap spreekt, de audiovoorstelling waar ik druk mee ben, al een hele tijd. Nu nog meer. De oer-uitvoering was zoals het hoorde. Er gingen dingen goed en mis, goed mis, maar geen rampen. Geluid was van hoge kwaliteit. De machine, de zaadmachine - hier nog eenzaam in het landschap - werkt nog niet vlekkeloos. De lengte van de voorstelling is ook een dingetje.
We leerden veel. Daar is een try-out ook voor.
Het was een volle, vermoeiende en mooie avond in Den Nul.
Het wordt wel wat.

Nieuwe tijden.
Praten in afko’s. Kladiladi, nukakashi. Een paar uit het (Utrechtse) afkowobo: itakru, boschado, frispe, vuza, gecondo, para, plalo, spebi, doto. Maar ook: exco’s, bff’s, lol, milf, bila, bb, sota.
Of de taal van professor Soortkill, Smibologie
Met Kaha hopelijk ook de nodige vernieuwing en natuurlijk ovewin: kokosnoot, BRAT die haar endorses.
En ieder sport heeft zijn eigen afko's, Zie geocaching
Het mooie is dat je er na een paar dagen niets meer van begrijpt.

Heeft even geduurd maar het is gelukt. De 3D printer van kleinzoon aan de praat gekregen. Niet helemaal mijn verdienste maar toch. Een deskundige kennis zorgde voor net de juiste afstelling. Een zwart ballonnen-hondje in plaats van het blinkend gouden van Jeff Koons. En dit bootje. Zoals met alle digitalisering: je geeft het commando en wat er daarna gebeurt? Geen idee maar uiteindelijk heb je maar zo iets gemaakt. Zou ik nog meer willen maken? Denk het niet, het is en blijft plastic,

Bijzondere tijden. Alweer. Zoals altijd. In Frankrijk extreem rechts. Hier een onmogelijk kabinet op het bordes. Maar eerst Keti-Koti, nog net zonder pvv-ers. Biden die zou moeten besluiten er mee op te houden want hij is toch wel een beetje onbetrouwbaar-oud. That other guy, een echte idioot zal nooit ophouden.
Maar voor mij gaat het toch om de kaartverkoop voor Het landschap spreekt. Zie deijsselanders.nl. Welkom op een van de vele voorstellingen.
En de heggen moeten ook worden geknipt, de langste dag is al even geweest. En Nederland moet nog verliezen van Roemenië, dan hebben we die zelfoverschatting ook weer gehad.

Zag laatst een van de afleveringen van de Meisjes van de Goede Herder. Een nonnenorde die jonge vrouwen ‘waar iets mee was’ – ongehuwd zwanger, verweesd, afgestaan – opvingen in internaten en als goedkope arbeid inzetten in hun wasserijen, naaiateliers etc.
Het was extra verwarrend toen ik me realiseerde dat Larenstein in Velp een van de kloosters was van de orde. In Villa de Terp, gesloopt toen de nieuwe school gebouwd was, had ik als stafmedewerker internationalisering een kamertje. De Terp was toen ook het bestuursgebouw. Eerder het rectorhuis Sancta Maria? Of de geest van de nonnen er nog rondwaarde?
De graven van de nonnen, elders op het terrein zijn liefdevol opgenomen in het terreinontwerp. De meisjes die er moesten werken, ervoeren weinig liefdevols.

Kreeg een app van Nikki die als regisseuse en tekstschrijver van het stuk bezig is de stemmen voor de voorstelling Het landschap spreekt op te nemen. Professioneel. “Vandaag zijn de bevers, regenwormen, eekhoorns, bijen en zelfs blauwalgen geweest. Vanavond komt de eikenboom nog.” Mocht zelf ook nog inspreken met dochter en kleindochter. Mieren zijn we. En wat voor.
Een heel andere wereld. Zie het landschap spreekt. Het wordt weer bijzonder.

Hier moeten ze mee gaan regeren. Dit akkoord: vier partijprogramma's met een nietje erdoor.
Je kunt het uittekenen. Stel zoveel onhaalbare doelen, ga er vanuit dat iedereen meewerkt: rechters, Europa, belangengroepen. Als het dan niet lukt om een asielcrisis, een nieuwe derogatie, een lagere afdracht aan Europa, minder instroom, een nieuwe kieswet erdoor te krijgen, dan ligt het aan Europa, de elite, de pers, de bureaucraten. Dus de volgende keer, nog extremer, reactionairder, populistischer. Alle reden om in te grijpen. Alles komt weer uit de ijskast.
De PVV is er groot door geworden.

Luisterde naar een gesprek met Jan Pronk. Een van de sociaaldemocratische drijvers in de jaren dat ikzelf actief werd.
Wat mooi om hem te horen over de maakbaarheid van de samenleving. Natuurlijk is die maakbaar en moet je eraan werken want anders laat je het over aan de economische en politieke grootmachten.
Over polarisatie: natuurlijk is dat nodig maar dan op onderwerpen als economie en klimaat, maar op maatschappelijke thema’s moet je verbinden.
Hoe durf je een asiel een crisis te noemen? Je hebt die zelf veroorzaakt door uitbuiting en het vernietigen van een gezond klimaat. En nu wil je, superieure witte, nog steeds alles voor jezelf houden.
Waarom roert Frans Timmermans zich niet meer? Er zijn toch alternatieven.
Over het uithollen van de instituties.
Pronk is pessimistisch over wat er wereldwijd aan de hand is. Zijn stelling is: laten we werken aan het uitstellen van de algehele ondergang al is het maar voor een dag. Daarna de volgende dag. Misschien wordt uitstel zo afstel.

Als het nu ophoudt met de regen en buiïgheid en iedereen wandelt mee dan wordt het een bijzonder evenement, de vijfdaagse langs de IJzer. Vrijdag starten we in Nieuwpoort. Zoals geograaf Zef Hemel zijn professoraat invult in Groningen: een mobiele leerstoel. Al wandelend erachter komen wat er aan de hand is met het landschap. Door te kijken, te horen, te praten en te denken. Misschien zei hij het zelf: wandelen is het nieuwe leren. Over trage wegen.
Wens ons een mooie wandeling.

We waren in Amsterdam om Matthew Wong te zien. Heel mooi werk maar op enig moment werden de referenties aan van Gogh (de expositie was in het van Gogh museum), teveel van het goede. Aan een vergelijking met Hockney is ook niet te ontkomen als je ‘de dialoog’ ziet. Het berkenbos. Mooi werk van een autodidact die alles leerde van de meesters en die (ook) een einde aan zijn jonge leven maakte.
Daarna nog twee fotografen gezien in Huis Marseille. Lisa Oppenheim die roofkunst van de Nazi’s reconstrueerde, op een bijzondere manier, te complex om te begrijpen. Spolia.
Er was ook een expositie van Deborah Turbeville. Zij voegde decennia terug een nieuwe dimensie toe aan modefotografie: vrouwen in vervallen decors.
En de toeristen slenterden ondertussen van must-see naar must-eat. We waren vergeten hoe druk het daar is op een doordeweekse dag, buiten de vakantie, in dat erfgoed decor met de tulpen in bloei.

Heb tijdelijk een 3D printer, die het niet deed, in huis. Zelfs aan de praat gekregen met wat hulp. Een eerste resultaat is dit wat ongelukkige hondje. Een ongetrimde zwarte poedel. Zou eigenlijk moeten lijken op het balloon hondje van Jeff Koons. Een verre verwant, dat hondje.
Verder vooral druk met de IJssel anders, de 5 daagse wandeling langs de IJzer. Iedere dag weer een nieuwe ontwikkeling. En dan die andere deelprojecten: theater, publicaties, IJsselwandelingen. Het kan maar niet op.
Bovendien wordt het mooier weer. Kan langzamerhand geen regenbuitje meer zien, voelen. Irriteert. Nu te veel en straks te weinig. We kunnen het niet opslaan.

Het is een mooi, vol museum. Het Lisse Art Museum. Winkeleigenaar Van den Broek die kunst koopt en die iedereen laat zien. Veel wil vertellen en je leert goed te kijken. Er zijn geen suppoosten maar kijkcoaches. Zij helpen je daarbij, als je wil. Een geweldig museum voor kinderen. Allemaal kunst die met voedsel, winkelen, consumptie te maken heeft.
Zoals dit kooktoestel van de Koreaan Do Hu Suh, die de herinnering aan de zijn afkomst (werkt nu in de VS) bewaart door delen van het huis van eerder van bijna lichtgevend polyester na te bouwen. Extra interessant omdat we jaren een oven hadden waar het licht van kapot was.
Iets voor Jumbo en de anderen? Beter dan wielerploegen of raceauto’s sponsoren.

Wat een heerlijke lichamelijkheid. Maria Roosen in het Nijenhuis. Kleur en vormen en statement, het klopt helemaal. Je loopt er glimlachend rond. Ook door 'de vrienden' die tentoonstellen.
Ik zie het helemaal voor hoe het driedubbele piemelkanon op een afuit, getrokken door roze aangeklede paarden - roze om Tinkebel een hart onder de riem te steken - meegaat achter de kist van prins Andrew of een andere griezelige hoogwaardigheidsbekleder.

Dat hebben ze heel mooi gedaan. Het hek naar het paleis is veelbelovend. Eenmaal bij het paleis, een bescheiden entree en dan ga je eerst naar beneden en met een lange marmeren gang met een paar exposities, het oude paleis in. Daar is ook alles afgestoft. Helemaal boven heb je en mooi uitzicht over de opgeknapte tuin en de bossen van het Kroondomein.
Al die oranjegrandeur. Ben blij dat je niet in zo’n keurslijf hoeft te lopen.
Ik denk dat de groten der aarde toch vooral elders gezocht moeten worden. Dit is oud, erfgoed en overleefd.

Ze maken er dan wel een zooitje van op het Mediapark maar er staan wel mooie gebouwen. Gisteren was ik bij Beeld en Geluid, dat iconische gebouw van Neutelings. De media-experience was iets teveel van het goede, was ook niet zozeer voor mij bedoeld. Ik had naar het archief van oude programma’s moeten gaan, uit de tijd dat de analoge tv er nog toe deed. Het gebouw maakte weer alles goed.
Zelfs al is de foto een kwartslag gedraaid, het blijft een bijzonder beeld. De kleur, de verhoudingen, de symmetrie, de afwerking.

Eindelijk, een dag met gewoon weer. Had de dag gekozen om een van de wandelingen te maken in de IJsselvallei. Deze keer van Bronkhorst naar Steenderen en terug. Om een beeld te krijgen van het landschap en wat speelt. Bronkhorst met de burchtheuvel, het kunstgemaal dat net in andere handen overgaat. Praten over ruimtelijke plannen, over het reliëf dat er nog net is en de verwerking van de wateroverlast van de laatste maanden. De AVICO als het bedrijf dat het dorp bepaalt, de nieuwe inrichting van de markt als een geslaagd samenwerkingsproject en de sompige grond langs de Kleine en Grote Beek.
Het was prachtig. Een nabespreking in de Gouden Leeuw met dure mini-mini-broodjes.
Verder druk met de voorbereiding van de IJzer wandeling eind april. Wie gaat mee?
Als het nu mooi weer blijft dan hou ik goede zin ondanks verkoudheid en een beetje griep.

Na lang weer eens een training meegemaakt. Ter voorbereiding op de nieuwe theatervoorstelling meegedaan aan een training ‘aarde opstellingen’. Hartslag van de aarde. Shapeshift.today. Familie-opstellingen met de aarde als centrale opgave/client/taak. Of staan we zelf centraal? Hoe verhouden we ons tot elkaar en tot de aarde? Een heel andere vak, systemisch werk. Iets teveel over jezelf ten opzichte van ……; ten opzichte van wat? Het had een hoog emo-gehalte. Voor mij bleef allemaal wat hangen, vaag. Misschien nog wel het mooiste: drie uur lang keek niemand op de telefoon.
Maar voor onze plannen niet bruikbaar. Het duidelijk uitleggen lukt me al niet. Dus er gebruik van maken, daar moet ik niet aan beginnen.
Het voelde een beetje als de vrouw, naakt, op een stukje aarde die steeds kleiner wordt. Een buldozer graaft alles weg. Ze kan alleen maar blijven staan.